Είχε
φορτώσει άσχημα ο καιρός.
Ήταν
γεμάτος θλιμμένα αισθήματα.
Σε
ηλεκτροφόρα σύρματα,
έτοιμα
να κάνουν το μεγάλο το ταξίδι,
κάθονταν τα πουλιά.
Μαύρα
σύννεφα, γέμισαν τον ουρανό.
Σκιάχτηκε
και κρύφτηκε ο ήλιος.
Δεν
έβλεπες φως απ’ άκρη σ’ άκρη.
Ένιωθες έντονα το κρύο,
που
ήθελε να δεσπόσει το άτυχο κορμί σου.
Μόνο
το χώμα, περίμενε πως και πως.
Αυτό
που ήτανε γεμάτο με νεκρή φύση,
τώρα
ήταν ζωντανό.
Μύριζε
από μακριά τις στάλες της βροχής.
Ήξερε
ότι έρωτα θα έκανε με την πρώτη μπόρα.
Στην
λάσπη θα αφήνανε όλα τα δεσμά τους.
Ίσως να
ήταν βαρύς τούτος ο χειμώνας…
Παύλος
Παυλίδης 31/10/2017
