Έβρεχε….
Όπως κύλαγαν οι στάλες της βροχής,
κύλαγε ο λογισμός μου πίσω από τα νοτισμένα τζάμια.
Πως να ξεπεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου,
όταν ο άτιμος ο χρόνος,
μου έχει αφήσει για προίκα μια ανυπόφορη σκιά;
Κάθε φορά που πλησιάζω,
με μαύρο μελάνι την ποτίζει,
για να θυμάμαι πως είναι αδύνατον να πας μπροστά,
όταν σε βαραίνει μια σκιά.
Χάραζε….
Όπως χάραζε ο ήλιος,
χάραζα και εγώ τα όνειρα μου.
Ελεύθερα….
Τα είχα αφήσει να ζεστάνουν,
κάθε μέρος του κορμιού μου,
κάθε μέρος της ψυχής μου,
μα προπαντός τα είχα βάλει να φωτίζουν,
την έρμη κείνη την σκιά,
που έσερνα τόσα χρόνια!!!
Το είχα πάρει απόφαση πως ήτανε δικιά μου,
συνειδητοποίησα πως πάντα θα είμαι ένα βήμα,
πιο πίσω από την σκιά.
Έδυε…
Ο ήλιος σε λίγο θα χάνονταν μες στο βαθύ σκοτάδι.
Το ξέρω είμαι μόνος μου,
μα.. αυτό λίγο με νοιάζει !!!
Παύλος
Παυλίδης 19/11/18
