Σε κόκκινα φεγγάρια,
αφήνω τα δάκρυα μου.
Θέλω πιο έντονα την μοναξιά μου να φωτίσω,
μέχρι να έρθει η αυγή,
να την πάρει μακριά.
Όταν σβήνει το φεγγάρι συγκλονίζομαι.
Κάφτρα τσιγάρου γίνομαι,
που έπεσε σε μια αμμουδιά.
Νιώθω πως δεν ανήκω εδώ.
Τον κόσμο αυτό όσο και να προσπαθώ,
δεν μπορώ να τον αλλάξω,
δεν μπορώ να αφήσω
την δικιά μου πινελιά.
Ίσως σε μια άλλη ζωή, να τα καταφέρω.
Nα μπορέσω να πετάξω,
να φύγω μακριά με τα πουλιά.
Στον αέναο πόλεμο που έχει το φως με το σκοτάδι,
πάντα ήξερα ...πως ήμουνα σκιά.
Παύλος Παυλίδης 13/11/2020
Αφιερωμένο στον πατέρα μου.
