Έρημη πόλη

Σε μια έρημη πόλη,

βάλσαμο νόμιζα ότι θα ήταν η βροχή.

Κρατούσα στα χέρια μια παλιά φωτογραφία σου,

εκεί που είμαστε αγκαλιά.

Έβρεχε και τότε…

Ο χρόνος είχε ξεφτίσει το χαρτί, μα όχι και την ψυχή μου.

Οι αναμνήσεις είναι καμπάνες που χτυπούν,

όταν δεν τις προσμένεις.

Και εσύ χτυπούσες δυνατά,

όσο και η καρδιά μου.

Πόσο θα ήθελα να ήσουνα εδώ,

έστω για μία ώρα.

Έρωτα να κάνουμε τρελό, σαν να ήταν καλοκαίρι.

Να κυλιστούμε ολόγυμνοι σε μία παραλία,

να γίνουμε κόκκοι άμμου, που χάνονται στον χρόνο.

Oι αστραπές, φώτισαν το πρόσωπο μου.

Μάταια έψαξα μέρος να κρυφτώ,

να πνίξω τα δάκρυα της σιωπής.

Τα δάκρυα μου θα είχανε απόψε, πολύ μακρύ ταξίδι…

Παύλος Παυλίδης 17/07/2017

Ομολογώ

 

Ομολογώ, πως γεννήθηκα ορφανός από αισθήματα.

Από όταν άνοιξα τα μάτια μου,

ένιωσα να με συντροφεύει ο χρόνος.

Αόρατος δεσμοφύλακας είναι, που το τυχερό μας διαφεντεύει.

Καθαρή ψυχή μου δώσανε για να έχω φάρο

και μια σκιά να με ακολουθεί.

Μόλις είχα γνωρίσει τον φόβο.

Θα τον είχα για πάντα συντροφιά μου.

Τα πρώτα δάκρυα μου, δεν ξέρω αν ήταν δάκρυα λύπης ή χαράς.

Λίγη σημασία νομίζω είχε, αρκεί που ήμουν ζωντανός.

Όταν έπεφτα στο πάτωμα, πάντα ήθελα να σηκωθώ και πάλι.

Το πείσμα και η θέληση μπήκαν στο πετσί μου.

Όλοι οι δικοί μου με αγάπη, σφράγισαν τα πρώτα βήματά μου.

Ομολογώ πως ήμουνα μικρός, τον κόσμο ήθελα να γνωρίσω.

Τα αισθήματα μου μεγάλωναν χρόνο με τον χρόνο,

μέχρι που ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα.

Πάθος, τρέλα, μίσος, αγάπη όλα είχαν γίνει ένα.

Εγώ στην μέση αμήχανος, απλά να τα κοιτάω!!!!

Η ζωή για τον καθένα μας, ένα σενάριο έχει γράψει.

Εμείς απλοί κομπάρσοι που παίζουμε τον ρόλο.

Στο δικό μου βιβλίο της ζωής, 

αυτής της υπέροχης ζωής

δεν ξέρω σε ποιο κεφάλαιο είμαι.

Ίσως να είμαι στην αρχή, ίσως και στο τέλος.

Ομολογώ πως είμαι ένας άνθρωπος που ζει την ζωή με πάθος.

Σε ένα καθρέπτη με κοιτώ.


Ομολογώ, πως δεν με αναγνωρίζω....

Παύλος Παυλίδης 06/07/2017