Έρημη πόλη

Σε μια έρημη πόλη,

βάλσαμο νόμιζα ότι θα ήταν η βροχή.

Κρατούσα στα χέρια μια παλιά φωτογραφία σου,

εκεί που είμαστε αγκαλιά.

Έβρεχε και τότε…

Ο χρόνος είχε ξεφτίσει το χαρτί, μα όχι και την ψυχή μου.

Οι αναμνήσεις είναι καμπάνες που χτυπούν,

όταν δεν τις προσμένεις.

Και εσύ χτυπούσες δυνατά,

όσο και η καρδιά μου.

Πόσο θα ήθελα να ήσουνα εδώ,

έστω για μία ώρα.

Έρωτα να κάνουμε τρελό, σαν να ήταν καλοκαίρι.

Να κυλιστούμε ολόγυμνοι σε μία παραλία,

να γίνουμε κόκκοι άμμου, που χάνονται στον χρόνο.

Oι αστραπές, φώτισαν το πρόσωπο μου.

Μάταια έψαξα μέρος να κρυφτώ,

να πνίξω τα δάκρυα της σιωπής.

Τα δάκρυα μου θα είχανε απόψε, πολύ μακρύ ταξίδι…

Παύλος Παυλίδης 17/07/2017