Σαπιοκάραβο

Σε ένα έρμο σαπιοκάραβο, φόρτωσαν τα αμπάρια μοναξιά.

Καθώς έπεφτε το δείλι, αίφνης λύθηκαν οι κάβοι…

Άρχισε χωρίς να το ορίζει κανείς τούτο το ταξίδι,

στου πελάγους τα ανοιχτά.

Φουρτούνες το χτυπάγαν ανελέητα.

Τριξίματα πένθιμα,

είχε το γέρικο σκαρί.

Της μοίρα του ήταν γραφτό,

να έχει τον πόνο από κοντά.

Το φορτίο ήταν βαρύ….

Ο χρόνος ασφυκτικά το είχε δέσει.

Η λέξη ασφυξία είναι μικρή,

όταν έχεις την σκουριά για συντροφιά!!!

Αυτό το σαπιοκάραβο, δεν χτύπησε σε ξέρες,

δεν το λατρέψαν ποτέ τους τα πουλιά.

Μια νυχτιά,

θαρρώ είχε μπουνάτσα.

Ήσυχα κοιμήθηκε σε αβαθή νερά…

Παύλος Παυλίδης 27/12/2017

Γραμμόφωνο

Αφημένος  δίσκος σε ένα παλιό γραμμόφωνο.

Μάταια ψάχνεις για να βρεις ρυθμό.

Σε εγκατέλειψαν…

Έρωτα κάνεις μόνο με την σκόνη,

που επιτακτικά σε βασανίζει.

Το μόνο που σε κρατάει ζωντανό,

είναι οι μνήμες από εκείνο το παθιάρικο τανγκό,

που φράξανε τον χρόνο.

Εκείνες οι κόκκινες οι γόβες που σε έκαναν,

να θέλεις να μην ’ρθει η επόμενη η μέρα.

Κρίμα... ένας τόσος όμορφος χορός, να κρατάει τόσο λίγο.

Κρίμα... να κρέμεσαι από το χθες,

όταν χαράζει άλλη μέρα.

Δες για ακόμα μια φορά τους νοτισμένους τοίχους.

Η νοσταλγία έγινε για σε, αρρώστια που σκοτώνει.

Εσύ εκεί ανήμπορος!!!

Ένας δίσκος στο γραμμόφωνο,

που δεν μπορεί να παίξει!!!

Παύλος Παυλίδης 23/12/2017

Ευκάλυπτος

Πως το παράλογο να χωρέσει σε όρια;

Σε ρωτώ.

Σφάλισες για ακόμα μια φορά τα μάτια σου.

Τα καστανά.

Τα είχες για ώρα ερμητικά κλειστά.

Τον λογισμό σου τον είχε πάρει από το χέρι,

η εμπιστοσύνη που είχε χαθεί.

Και εγώ;

Ένας μικρός ευκάλυπτος ήμουνα.

Μεγάλωνα γευόμενος τον έρωτα.

Τον ορίζοντα δεν ήταν δύσκολο να δω.

Καμάρωνα…

Νόμιζα πως από εκεί ψηλά όλο τον κόσμο

στα χέρια μου κρατούσα.

Η αλαζονεία λένε είναι κακός οδηγός!!!

Μετά άρχιζαν να με ποτίζουν λίγο – λίγο

με το φαρμάκι της αμφιβολίας.

Οι ρίζες μου έγιναν μαύρες.

Άρχισα μέσα βαθιά στον κορμό μου να πονώ.

Ξεφλούδιζα, ψάχνοντας χαμένη αγάπη λίγη για να βρω.

Φύσηξε άνεμος, κακός…

Τα κλαδιά μου έπεφταν ένα – ένα.

Γονάτισα, πεσμένος είμαι τώρα χάμω.

Μην με λυπάσαι.

Έλα και άναψε την φλόγα.

Κάψε με .

Σε παρακαλώ…

Παύλος Παυλίδης 21/12/2017

Ζεϊμπέκικο

Σε μια ερημική παραλία, μονάχος…

Θέλω να ανάψω μια τεράστια φωτιά

μαύρους καπνούς να βγάζει,

να φαίνεται από μακριά.

Όταν πυρώσει για καλά,

τα ρούχα μου ένα, ένα θα πετάξω

να τα δω να καίγονται,

στάχτες να γίνουν μπροστά μου.

Και όταν κάρβουνα γεννούν,

θα αρχίσω να χορεύω.

Ένα ζεϊμπέκικο χορό,

όπως τον νιώθουν οι άντρες.

Αλήτικο, λυτρωτικό!!

Θέλω να  εξαγνιστώ,

στον αέρα να πετάξω.

Όλο τον κόσμο να τον δω,

όπως με βλέπατε εσείς….

μικρό !!!

Ύστερα  θα κυλιστώ στην άμμο,

όπως με γέννησε ο θεός…

γυμνό !!!

Παύλος Παυλίδης 13/12/2017

Η ευχή

Σε ένα μικρό δωμάτιο…

Το φεγγάρι και τα άστρα πέπλο σιωπής είχαν υφάνει.

Tον ήλιο ήθελαν να κρατήσουν μακριά

Κόρη μου…

αχ αγάπη μου μην ξυπνάς,

κοιμήσου ακόμα λίγο.

η γιαγιά σου είμαι κοπέλα μου.

Από εκεί ψηλά, πόσο σε καμαρώνω!!!

Ήρθα να σου δώσω μια ευχή και αν θες ας την κρατήσεις.

Μεγάλωσες κοπέλα μου,

τον κόσμο όλο έχεις μπροστά σου.

Την πέτρα τώρα στίβεις, όπως έλεγε και η μαμά μου.

Άκου γλυκό κορίτσι μου.

Τα χρόνια είναι έρωτες, έρχονται και πάνε.

Εσύ καρδιά μου πρόσεχε αγάπη μόνο να δίνεις.

Ο κόσμος είναι σκληρός, νομίζω το ξέρεις ήδη..

Αν δει κάποιο καλό θέλει να τον πατήσει.

Μα ο θεός μικρούλα μου την αγάπη την γυρίζει.

Αυτή σου δίνω την ευχή.

Αγάπη να έχεις μέσα σου, αγάπη μόνο να δίνεις..

Παύλος Παυλίδης 12/12/2017

Στην γιαγιά μου