Ευκάλυπτος

Πως το παράλογο να χωρέσει σε όρια;

Σε ρωτώ.

Σφάλισες για ακόμα μια φορά τα μάτια σου.

Τα καστανά.

Τα είχες για ώρα ερμητικά κλειστά.

Τον λογισμό σου τον είχε πάρει από το χέρι,

η εμπιστοσύνη που είχε χαθεί.

Και εγώ;

Ένας μικρός ευκάλυπτος ήμουνα.

Μεγάλωνα γευόμενος τον έρωτα.

Τον ορίζοντα δεν ήταν δύσκολο να δω.

Καμάρωνα…

Νόμιζα πως από εκεί ψηλά όλο τον κόσμο

στα χέρια μου κρατούσα.

Η αλαζονεία λένε είναι κακός οδηγός!!!

Μετά άρχιζαν να με ποτίζουν λίγο – λίγο

με το φαρμάκι της αμφιβολίας.

Οι ρίζες μου έγιναν μαύρες.

Άρχισα μέσα βαθιά στον κορμό μου να πονώ.

Ξεφλούδιζα, ψάχνοντας χαμένη αγάπη λίγη για να βρω.

Φύσηξε άνεμος, κακός…

Τα κλαδιά μου έπεφταν ένα – ένα.

Γονάτισα, πεσμένος είμαι τώρα χάμω.

Μην με λυπάσαι.

Έλα και άναψε την φλόγα.

Κάψε με .

Σε παρακαλώ…

Παύλος Παυλίδης 21/12/2017