Βροχή

Δεν την φοβάμαι την βροχή.

Την μοναξιά φοβάμαι,

που τόσο την θυμίζει.

Κάθε της στάλα ένα αναπάντητο γιατί,

πέφτει με μανία στο ήδη υγρό κορμί μου.

Ένας ήλιος που τον έχω πιο πολύ ανάγκη από ποτές,

επίτηδες λες, έχει κρυφτεί !!!

Την μέρα απόψε,

την πήρε όμηρο,

ένα βαθύ σκοτάδι.

Ασκεπής,

ανήμπορος θεατής εκτίθεμαι,

πλέον στην δυνατή βροχή.

Αφήνω ελεύθερα τα δάκρυα μου,

με τις στάλες να χορέψουν,

τον πιο βρώμικο χορό,

που χόρεψαν ποτέ τους.

Λύτρωση ψάχνει για να βρει,

το ανήθικο κορμί μου.

Μια ακτίνα ήλιου,

νομίζω ότι βλέπω,

κάπου μακριά..

Παύλος Παυλίδης 30/09/2018

Αναμνήσεις

Είχαν πέσει τα πρώτα φθινοπωρινά φύλλα.

Κίτρινα σαν τα γράμματα που ήταν ξεχασμένα,

μαρμαρωμένα σε εκείνο το καταραμένο,

το πάνω το συρτάρι.

Το σκουριασμένο κλειδί, 

το έπνιγε ένας χαλαρωμένος κόμπος.

Ριγέ γραβάτα που ξέχασε να φορεθεί,

λίγο πριν γνωρίσει την χαρά.

Το νόημα μιας ολάκερης ζωής,

γραμμένο με κατάμαυρο μελάνι,

έπρεπε στο χρόνο να αντέξει.

Μα τώρα φάνταζε σαν μια μικρή σκιά,

που έτρεχε κάπου να κρυφτεί.

Οι αναμνήσεις σου γίνανε αράχνες,

που είχαν τυλίξει στον περίτεχνο ιστό τους

τα αισθήματα μου, τα ορφανά.

Σε λίγο, σίγουρα θα έπιανε βροχή….

Παύλος Παυλίδης 04/9/2018