Είχαν πέσει τα πρώτα φθινοπωρινά φύλλα.
Κίτρινα σαν τα γράμματα που ήταν ξεχασμένα,
μαρμαρωμένα σε εκείνο το καταραμένο,
το πάνω το συρτάρι.
Το σκουριασμένο κλειδί,
το έπνιγε ένας χαλαρωμένος κόμπος.
Ριγέ γραβάτα που ξέχασε να φορεθεί,
λίγο πριν γνωρίσει την χαρά.
Το νόημα μιας ολάκερης ζωής,
γραμμένο με κατάμαυρο μελάνι,
έπρεπε στο χρόνο να αντέξει.
Μα τώρα φάνταζε σαν μια μικρή σκιά,
που έτρεχε κάπου να κρυφτεί.
Οι αναμνήσεις σου γίνανε αράχνες,
που είχαν τυλίξει στον περίτεχνο ιστό τους
τα αισθήματα μου, τα ορφανά.
Σε λίγο, σίγουρα θα έπιανε βροχή….
Παύλος
Παυλίδης 04/9/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου