Δέκα ωκεανούς διέσχισα για να σου φωνάξω σ΄ αγαπώ,
μα μόνο όταν έφτασα κοντά σου,
κατάλαβα πόσο μικρά ήταν τα κύματα.
Εννέα φορές κράτησα τα δάκρυά μου.
Νόμιζα πως οι μεγάλοι άντρες όταν πονούν,
σκληροί πρέπει να δείχνουν.
Να ήξερες πόσο θα ήθελα εκείνες τις στιγμές,
ένα απλό παιδί να ήμουν.
Οχτώ μέρες άντεξα μακριά σου,
ο ήλιος αλύπητα με χτύπαγε από το χάραμα του,
το σκοτάδι δεν μου έδινε μέρος να κρυφτώ.
Επτά σημάδια χάραξες επάνω στο κορμί μου,
μα οι χτύποι που είχες στην καρδιά,
με χάραξαν παραπάνω.
Έξι φεγγάρια προσπαθώ κοντά σου να έρθω για λίγο,
να νιώσω την ανάσα σου, να πιω τα δάκρυά σου.
Πέντε γράμματα σου ξεχώρισα.
Ήταν αυτά που είχαν το άρωμα σου.
Αόρατες τριανταφυλλιές που αγκάθια είχαν τριγύρω.
Τέσσερεις ώρες, στο κρεββάτι του έρωτα.
Τέσσερεις ώρες μόνο πως μπόρεσαν
να χωρέσουν μια ζωή ;
Τρεις νύχτες προσπαθώ να σε διώξω,
από τα όνειρα μου,
μα εσύ είσαι εκεί, είσαι παντού.
Δέσμιος και δεσμώτης του έρωτα σου παρακαλώ,
αργά να ξημερώσει.
Δύο φιλιά με κόπο κράτησα, μέσα μου βαθιά.
Το ένα πολύ γλυκά το στόμα να σου κλείσω,
το άλλο για να βρω την δύναμη να σε αποχαιρετήσω.
Ένα θέλω να σου πω.
Είμαι άνθρωπος, με πάθος θέλω να ζήσω.
Να ζήσω γεμάτος έρωτα,
τα μάτια πριν τα κλείσω…
Παύλος Παυλίδης 31/01/19
