Πατέρα

Πατέρα,

την τελευταία φορά που σε είδα,

δεν είχες τα μάτια ανοιχτά,

δεν είχες ανάσες να μιλήσεις.

Τα μονοπάτια της αιώνιας σιωπής,

ήθελες να γνωρίσεις,

τις ουράνιες μελωδίες,

ήθελες να ακούσεις.

Τράβα καλέ μου και μην κοιτάξεις πίσω.

Εμείς είμαστε όλοι καλά.

Μας πότισες αγάπη,

αγάπη ήθελες να δίνουμε στον κόσμο όλο.

Μας έδωσες φτερά.

Ψηλά, πολύ ψηλά ήθελες να πετάμε.

Μας έδωσες ήθος και δύναμη,

για τις δύσκολες τις ώρες.

Να είμαστε πάντα ταπεινοί,

ήθελες πατέρα.

Πατέρα,

τώρα κατάλαβα τι ήσουνα για μένα.

Κοίτα κρατάμε όλοι γαρύφαλλα,

γαρύφαλλα που σ’ αρέσουν.

Τράβα καλέ μου…

Παύλος Παυλίδης 

22/ 11 /2019



Στον μοναδικό μου πατέρα.

Χώμα

 

Το χώμα ήταν στεγνό.

Αγάπη και μίσος δίπλα- δίπλα,

σε ένα σπασμένο κλαδί τα είχανε ξεχάσει.

Ζωή και θάνατος μαζί το είχανε στοιχειώσει.

Το είχε δεμένο μια ανατολή,

τις ανάσες μια ζωής να περιμένει,

με μια δύση,

το κερί σαν σβήνει ορφανό το αφήνει το σκοτάδι…

Το χώμα ήταν στεγνό.

Πόσο ήθελε τα σύννεφα να σμίξουν ξανά,

μαύρος να γίνει ο ουρανός.

Ήθελε να πέσουν στάλες της βροχής,

τον έρωτα να νιώσει πάλι.

Μέσα από την λάσπη,

η λύτρωση θα ερχόταν….

Παύλος Παυλίδης  

8/ 11 /2019