Το χώμα ήταν στεγνό.
Αγάπη και μίσος δίπλα- δίπλα,
σε ένα σπασμένο κλαδί τα είχανε ξεχάσει.
Ζωή και θάνατος μαζί το είχανε στοιχειώσει.
Το είχε δεμένο μια ανατολή,
τις ανάσες μια ζωής να περιμένει,
με μια δύση,
το κερί σαν σβήνει ορφανό το αφήνει το σκοτάδι…
Το χώμα ήταν στεγνό.
Πόσο ήθελε τα σύννεφα να σμίξουν ξανά,
μαύρος να γίνει ο ουρανός.
Ήθελε να πέσουν στάλες της βροχής,
τον έρωτα να νιώσει πάλι.
Μέσα από την λάσπη,
η λύτρωση θα ερχόταν….
Παύλος Παυλίδης
8/ 11 /2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου