Ήταν ξύλινα τα όνειρά μου.
Ήθελα στον αφρό της θάλασσας να επιπλέουν,
οι φουρτούνες να τα παίρνουν μακριά,
μέχρι αφρός να γίνονταν και πάλι,
να χάνονταν...
λίγο πριν ξημερώσει.
Ήταν ξύλινα τα όνειρά μου.
Είχαν στοιχειώσει σε ένα δάσος,
να μην τα δει ποτέ κανείς,
μέχρι που τα έκοψε ανθρώπινο χέρι.
Ήταν ξύλινα τα όνειρά μου.
Τώρα πια απλά ξύλα,
προσάναμμα σε ένα τζάκι,
στάχτη θα γινόντουσαν,
να φύγουνε λίγο πιο μακριά.
Παύλος Παυλίδης
29/ 01 /2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου