ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Ατενίζοντας ένα ωραίο αύριο

φέρνω στην μνήμη μου την αλμύρα της θάλασσας

που την γεύομαι λίγη λίγη

αφήνοντας την  πάνω μου να στεγνώσει

Δεν ζητώ κάτι παράλογο

στα μάτια θελω να με κοιτούν

λίγοι άνθρωποι και εκλεκτοί

χωρίς να έχουν τάσεις φυγής

Τότε λευκή σαίτα γίνομαι

στα χέρια ενός μικρού παιδιού

ελεύθερος πετάω γνωρίζοντας  από πριν

ότι όταν θα πέσω δεν θα πονέσω....

Παύλος Παυλίδης    21/ 08/ 2014

ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ

 

Διασχίζοντας τα κύματα,

δεν ξέρεις αν αξίζει η προσμονή

λίγο πριν το πλοίο δέσει στο λιμάνι.


Βλέπεις την στεριά ολοένα να πλησιάζει..


Εσύ πριν την περπατήσεις,

ταξίδια μεγάλα του μυαλού έχεις κάνει.



Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής !!!


Το φανταστικό να γίνεται πραγματικότητα,

πριν καν το επόμενο ταξίδι αρχίσει.


Τα όνειρα είναι η τροφή του μυαλού..

Χωρίς αυτά είσαι ένας άστεγος ζητιάνος,

που ψάχνει παγκάκι για να κοιμηθεί το βράδυ.


Σε τέτοιο παγκάκι δεν βρέθηκα ποτέ,

αφού με όνειρα γεμάτη είναι η ζωή μου,

προσμένοντας πάντα να τα πιάσω.


Το πλοίο σφυρίζει για να δέσει στο λιμάνι....



Παύλος Παυλίδης 17 /08/ 2014

Μπουκαμβίλια

Σαν μια μπουκαμβίλια

τον τοίχο σου βρήκα

να σκαρφαλώσω

σε ήθελα τόσο

Σαν μια μπουκαμβίλια

με χρώματα μύρια

εσύ ο ζωγράφος

ήθελα πάθος

Μίλησες για ήθος

κουκίδα στο πλήθος

η ζωή μου μαράζι

για ένα  σημάδι

Θα βρω αλλού αγάπη

να νιώσω το κάτι

θέλω το πάθος

τι και αν κάνω λάθος

Θα βρώ αλλού αγάπη

δίχως καν ζήλεια

θα μαι ωραία

σαν μπουκαμβίλια ...

Παύλος Παυλίδης 4 /10/2014

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Περπάτησα αργά στην άμμο

για να έρθω να σε βρω,

τον άνεμο της θάλασσας

έβαλα για οδηγό.

Εκείνος μου ψιθύρισε

όλα σου τα μυστικά

δίπλα σου σαν φύσηξε

τον έρωτα σου μύρισε

Έπεσαν στάλες της βροχής

πάνω στο πρόσωπό σου

έμαθαν χωρίς ίχνος ενοχής

πως με έκανες δικό σου

Περπάτησα αργά στην άμμο

για να έρθω να σε βρω

τον εαυτό μου πιάνω

να λέει σ’αγαπώ

Σ΄αγαπώ, σ’αγαπώ, σ’αγαπώ

θα ήθελα τόσο να σε δω

Σ΄αγαπώ,  σ’αγαπώ,σ’αγαπώ

θα έρθω απόψε να στο πω

Παύλος Παυλίδης 28/2/2012

ΕΠΤΑ

Πέρασαν κιόλας επτά χρόνια που είμαστε μαζί

κοιτώ με απορία μια φωτογραφία σου.

Αχ, και να ήξερες πόσο έχεις αλλάξεις σου λέω,

μα μιά φωνή μέσα μου βαθιά ουρλιάζει

Εσύ πάντα ίδιος ήσουνα μα εγώ ήμουνα αλλού

πέταγα και μαζί μου πέταγες και εσύ.

Στο χαμόγελο μου γέλαγες και εσύ,

νόμιζα πως ακροβατούσαμε μαζί, φαντάσου..

Ένα δάκρυ κυλάει στο αριστερό μου μάγουλο

η φωνή μου δεν τρέμει γιατί είναι βουβή.

Στο πάτωμα δύο σβησμένα αποτσίγαρα

που δεν συναντήθηκαν ποτέ τους

Tις τελευταίες σου λέξεις δεν τις άκουσα

τόσο ψυχρά αδιάφορες μου ήταν.

Αν και πονώ παίρνω ένα σπίρτο και το ανάβω,

βλέπω την φωτογραφία σου να καίγεται σαδιστικά σιγά-σιγά

Πονώ όχι για την αγάπη που χάθηκε

αλλά  για τα χρόνια που έχασα μαζί σου.

Επτά....επτά

Παύλος Παυλίδης