ΕΠΤΑ

Πέρασαν κιόλας επτά χρόνια που είμαστε μαζί

κοιτώ με απορία μια φωτογραφία σου.

Αχ, και να ήξερες πόσο έχεις αλλάξεις σου λέω,

μα μιά φωνή μέσα μου βαθιά ουρλιάζει

Εσύ πάντα ίδιος ήσουνα μα εγώ ήμουνα αλλού

πέταγα και μαζί μου πέταγες και εσύ.

Στο χαμόγελο μου γέλαγες και εσύ,

νόμιζα πως ακροβατούσαμε μαζί, φαντάσου..

Ένα δάκρυ κυλάει στο αριστερό μου μάγουλο

η φωνή μου δεν τρέμει γιατί είναι βουβή.

Στο πάτωμα δύο σβησμένα αποτσίγαρα

που δεν συναντήθηκαν ποτέ τους

Tις τελευταίες σου λέξεις δεν τις άκουσα

τόσο ψυχρά αδιάφορες μου ήταν.

Αν και πονώ παίρνω ένα σπίρτο και το ανάβω,

βλέπω την φωτογραφία σου να καίγεται σαδιστικά σιγά-σιγά

Πονώ όχι για την αγάπη που χάθηκε

αλλά  για τα χρόνια που έχασα μαζί σου.

Επτά....επτά

Παύλος Παυλίδης