Σαν
ένα σπίρτο μέσα σε ένα σπιρτόκουτο
τα
όνειρα μου φωτιά θέλουν να πάρουν.
Μπορεί
μερικές φορές να βράχηκαν,
αλλά
σαν το μελάνι μίας πένας,
που
δεν ήθελα να λερώσουν το καλό πουκάμισο,
τα
άφησα και στέγνωσαν για να ανάψουν και πάλι.
Μερικές
φορές ανάβω πολλά σπίρτα μαζί,
θέλοντας
να κάνω μεγαλύτερη την φωτιά,
θέλοντας
να κάνω ένα βήμα ακόμα παραπάνω,
θέλοντας
να προλάβω τον χρόνο,
που
δεν ξέρω όμως πότε τελειώνει.
Έχω
σκεφτεί πολλές φορές
τι
θα γίνει άμα τελειώσουν τα σπίρτα,
τι
θα γίνει άμα αδειάσει το σπιρτόκουτο.
Μα
μετά σκέφτομαι πως η ζωή είναι ,
είναι
τόσο, μα τόσο ωραία...
Έχω
ένα πλούσιο κόκκινο κρασί στο ποτήρι μου.
Απολαμβάνω
γουλιά γουλιά κάθε σταγόνα,
όπως
τις μικρές στιγμές που κάνουν όμορφη την ζωή μου
Έπειτα
παίρνω ένα ακόμα σπίρτο για να ανάψω...
Παύλος Παυλίδης Χριστούγεννα 2014
Δεν τελειώνουν ποτέ τα σπίρτα όταν υπάρχει δίψα και έρωτας για την ίδια τη ζωή. Μια σπίθα πάντα θα σιγοκαίει...αδράξε τη στιγμή, μας προτρέπει αυτό το συμβολικό, φιλοσοφημένο ποίημα... Ένα μεγάλο μπράβο στο δημιουργό του!
ΑπάντησηΔιαγραφή