Το χρώμα της ελευθερίας

Σε έχουνε υμνήσει πολλοί,

σε έχουνε μισήσει άλλοι τόσοι,

μα ποτέ, ποτέ κανείς δεν μίλησε για το χρώμα σου,

για το χρώμα της ελευθερίας!!!

Θα μπορούσε να ήταν θαλασσί, όπως το χρώμα του ουρανού,

αγέρωχο πουλί θα έμοιαζε που ανέμελα πετάει,

ή βαθύ μπλε της ανταριασμένης θάλασσας,

που μανιασμένη άκομψα, στα βράχια πάνω ξεσπάει.

Χρυσαφί κόκκος σε έρημο, θα μπορούσες να ήσουνα

όπου φυσάει ο άνεμος ελεύθερα να πηγαίνεις,

ή πράσινο ανοιχτό στα βάθη μίας ζούγκλας,

μεγάλα ποτάμια γύρω σου, για φίλους σου να έχεις.

Κλείνω τα μάτια μου, για σένα ελευθερία,

το μαύρο πρώτα μου έρχεται,αγαπημένο χρώμα,

τυφλή είσαι άλλωστε, όπως και ο κόσμος όλος,

που νόμιζε πως η ζωή θα είναι για πάντα αιώνια.

Ύστερα έρχεται το κόκκινο, καταραμένο χρώμα,

το χρώμα είναι του αίματος, τα πάντα είναι βαμμένα....

γιατί για να είσαι ελεύθερος θα πρέπει να πονέσεις,

να χάσεις αγαπημένα πρόσωπα και ίσως ότι έχεις...

Το χρώμα σου ψάχνω για να βρω με κάθε ευκαιρία,

μα όσο γράφω τόσο πονώ, για σένα ελευθερία ...

 Παύλος  Παυλίδης  26/04/2016   

Σε αγαπώ

Όταν πέφτει η νυχτιά και βασιλεύει η σιωπή,

μέσα στην αγκαλιά σου χάνομαι.

Νιώθω την αύρα του κορμιού σου,

περιμένω γλυκά ν’ασφαλίσεις τα μάτια σου,

για να έρθω να σου ψιθυρίσω...

Σε αγαπώ, σε αγαπώ όσο δεν φαντάζεσαι.

Αγαπώ κάθε τι δικό σου,

μα πιο πολύ σε αγαπώ όσο ονειρεύεσαι!!!

Θέλω στα όνειρα σου να έρχομαι,

να τα γεμίζω με αγνές αγάπες.

Αγάπες άσπιλες, όμορφα καμωμένες,

με εξωτικά αρώματα ποτισμένες.

Λατρεύω εκείνη τη στιγμή,που γράφεις τα όνειρα σου,

με ανεξίτηλο στυλό κάτω από τα σεντόνια.

Σου ρίχνω ροδοπέταλα, για να μην ξυπνήσεις.

Θέλω γλυκά να ονειρεύεσαι,να είμαι εγώ κοντά σου.

Σε αγαπώ, σε αγαπώ, αγαπώ κάθε τι δικό σου,

μα πάνω από όλα αγαπώ τα όμορφα όνειρά σου!!!

  

Παύλος  Παυλίδης  24/04/2016    

Μονόπρακτο

Ένα ακόμα έργο, έφτανε στο τέλος του.

Παλιές αμαρτίες, είχανε περάσει,

αφήνοντας μια καύτρα στο κορμί μου.

Με σημάδεψαν..

Μου άφησαν πάνω μου σημάδια.

Σημάδια που θα τα θυμάμαι μια ζωή.

Εκεί που νόμιζα πως δεν θα αντέξω,

εκεί που νόμιζα πως όρθιος δεν θα σταθώ,

ένιωσα ξαφνικά πολύ δυνατός.

Τι σου είναι ο άνθρωπος;

Ανίκητος, αν το θελήσει!!!

Οι εκτυφλωτικοί προβολείς που με σκότωναν, παραμέρισαν,

αφήνοντας με, να παίξω πρωταγωνιστικό ρόλο,

σε αυτό το εξαίσιο μονόπρακτο.

Μόνος μου στην σκηνή και οι θεατές,

όλο και πιο απαιτητικοί,

ζητούσαν επιτακτικά, καλύτερη ερμηνεία.

Μα πιο πολύ το ήθελα εγώ ο ίδιος!!!

Εγώ ήμουν ο αυστηρότερος κριτής.

Ήθελα βλέπετε, να κερδίσω το μεγάλο χειροκρότημα!

Λίγο πριν πέσει η αυλαία έτοιμος είμαι,

μπροστά σας για να υποκλιθώ!!!

Παύλος  Παυλίδης  19/04/2016   

Κάνοντας την διακοσιοστή ανάρτησή μου,

ήθελα να γράψω κάτι τελείως βιωματικό...

Χαθήκαμε

 

Χαθήκαμε, όχι γιατί το θέλαμε εμείς....

Ήταν σημάδια των καιρών.

Χάσαμε μέρες, μήνες, χρόνια ....

Χάσαμε όμως τον ίδιο μας τον εαυτό,

όταν αφήσαμε συνειδητά να σβήσουν,

οι μνήμες που είχαν τα κορμιά μας.

Ο χρόνος ...στον χρόνο χάθηκε!!!

Εκεί που νόμιζα πως σε είχα ξεχάσει,

εκεί που νόμιζα πως νότα ήσουν που είχε χαθεί,

ήρθες...

Ήρθες μια νύχτα..

Εσύ, την έκανες αμαρτωλή!

Ψηλάφισες  αργά αργά, μέχρι τα χείλη μου να βρεις.

Τα ένωσες με τα πύρινα δικά σου.

Έβαλες πυρκαγιά μες στην καρδιά μου,

σε όλο μου το κορμί, σε όλο μου το είναι.

Οι δείκτες γύριζαν σαν τρελοί, σπάσανε τα ρολόγια

το πάθος ελεύθερο, αψήφησε το σύμπαν.

Ο έρωτας πλημμύρισε τα κορμιά,

η ένοχη σιωπή έγινε ηδονή...

Το επόμενο πρωινό, μάταια έψαξα να σε βρω...

Παύλος  Παυλίδης  13/04/2016