Αγάπη

Όνειρα πολλά κάναμε.

Σελίδες λευκές γεμίζαμε, στης αγάπης το λεύκωμα.

Κάθε τι ονειρεμένο, με αγάπη το είχαμε φτιάξει.

Μαζί σχηματίζαμε καρδιές σε απάτητες ακρογιαλιές,

όταν ο ήλιος κρυβόταν εκεί... πέρα από τον ορίζοντα!!!!

Στην πανσέληνο του Αυγούστου, μέσα στην θάλασσα ,

ο έρωτας μας  έπαιρνε φωτιά.

Στα ουράνια πετούσαμε...

Του έρωτα είχαμε φτερά !!!!

Μαζί περπατούσαμε τις ανηφόρες της ζωής.

Σε εύκολα και δύσκολα, είμαστε πάντα ένα,

κάνοντας τον έρωτα μας, αγάπη!!!

Αγάπη αγνή, αγάπη αληθινή.

Φαινομενικά τόσο εύκολο, μα όποιος έχει αγαπήσει,

ξέρει καλά, πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η αγάπη.

Πονάει η αγάπη. Πονάει πολύ !!!!

Θα με αγαπάς για πάντα;

Θα σε αγαπώ καρδιά μου.

Θα σε αγαπώ, ενάντια στον χρόνο!!!

Παύλος Παυλίδης 28/06/2016

Σε λατρεύω

Σε λάτρευα, λες και ήσουνα θεός.

Εγώ, εγώ η αμαρτωλή!!!

Λάτρευα εσένα που μου έδειχνες,

πόσο πρόστυχο, είναι το κορμί μου!!!

Στα ουράνια με ταξίδευες.

Ταξίδια του μυαλού, χωρίς επιστροφή.

Εγώ, υποταγμένη στου έρωτα τις προσταγές,

τυφλά ακολουθούσα.

Ήθελα να κλέψω την κάθε σου στιγμή,

την κάθε σου αναπνοή.

Ήθελα το αύριο, μαζί να μοιραστούμε.

Μα εσύ, δεν ήσουνα θεός.

Πλασμένος ήσουν από ύλη!!!

Ψεύτικο ήσουν ομείωμα,

με τέχνη πολύ φτιαγμένο.

Ειδώλιο ήσουν γυάλινο,

που έσπασε με κρότο!!!

Μια φωτογραφία τώρα κρατώ,

σφιχτά στα δυο μου χέρια.

Τι και αν είμαστε χωριστά,

δεν ξέρω πόσα χρόνια.

Εσένα, μάτια μου κρατώ.

Ακόμα σε λατρεύω!!!

Παύλος  Παυλίδης  20/6/2016     

Μην περιμένεις

Μην περιμένεις να γιομίσει το φεγγάρι,

αρκούμαι και στο φως το λιγοστό

εσένα θέλω μόνο δίπλα μου

μία ζωή, μία ώρα, ένα λεπτό.

Μην μου θυμώνεις που δακρύζω,

έψαχνα χρόνια να σε βρω,

τα όνειρα μου τώρα χτίζω,

κάθε στιγμή κάθε λεπτό.

Μην μου ζητάς να κάνω πίσω,

γιατί είμαστε πάλι χωριστά,

τον έρωτα μας δεν θα σβήσω,

σαν κύμα στην ακρογιαλιά

Μην, μην, μην

μην είσαι τόσο μακριά

μην, μην, μην

μην την φοβάσαι την φωτιά

  

Μην περιμένεις να γιομίσει το φεγγάρι,

αρκούμαι και στο φως το λιγοστό

εσένα θέλω μόνο δίπλα μου

μία ζωή, μία ώρα, ένα λεπτό.

  

Παύλος  Παυλίδης  8/6/2016        

Υπομονή

Έκανα υπομονή...

Βάρκα ήμουν δεμένη, σε ένα μικρό λιμάνι.

Τα καράβια έβλεπα, να φεύγουν μακριά...

Εγώ ακίνητη, εκεί να περιμένω,

η άγκυρά μου, είχε σκουριά.

Αλμύρα γέμιζε όλο το σκαρί μου,

το κατάρτι μου, δεν είχε  πανιά...

Τα θαλασσοπούλια, είχα συντροφιά.

Αυτά γνώριζαν τα όνειρά μου,

αυτά με ταξιδεύαν, αλαργινά

Έκανα υπομονή...

Περίμενα μήπως φανείς,

μήπως σημάδι στον ορίζοντα μου δείξεις,

μα... μόνο ο φάρος που τρεμόσβηνε,

μου κρατούσε συντροφιά!!!

  

Δεν αντέχω, άλλο σε τούτο το λιμάνι....

Θέλω χωρίς πυξίδα να ξανοιχτώ,

το άγνωστο να φέρω πιο κοντά...

Δεν έχω άλλη υπομονή,

της άγκυρας, θέλω να βγάλω την θηλιά!!!

Τι και αν με αέρηδες και καταιγίδες ανακατευτώ;

Tι και αν μου σκίσουν τα πανιά;

Βάρκα είμαι στο κάτω - κάτω της γραφής.

Το άγριο πέλαγος, θέλω να κάνω αγκαλιά!!

Παύλος  Παυλίδης  6/6/2016