Το χείλος του γκρεμού

Έφτασα για ακόμα μια φορά, στο χείλος του γκρεμού.

Ο παγωμένος αγέρας έξω σφύριζε, ένα πένθιμο τραγούδι.

Κεριά τριγύρω μου τρεμόσβηναν,

δείχνοντας ένα δρόμο που δεν είχε γυρισμό.

Η άβυσσος με κοφτερές μορφές, γλυκοκοίταζε το κορμί μου..

Μα, εγώ δεν ήμουν έτοιμος για τούτο το ταξίδι.

Ποτέ μου δεν προσκύνησα, τον κόσμο των σκιών.

Εγώ έχω φλόγα που καίει μέσα μου.

Η άσπιλη ψυχή μου, ξέρει το σκοτάδι να δαμάζει.

Την ανατολή πάντα θέλει να την φέρει, έστω λίγο πιο κοντά.

Τώρα μέσα στην απόλυτη σιωπή,

ακούω ξεκάθαρα τι θέλει η καρδιά μου.

Έφτασα για ακόμα μια φορά, στο χείλος του γκρεμού.

Κοντά, πολύ κοντά....

Τόσο κοντά για να φοβάμαι,

τόσο κοντά...για να νιώθω δυνατός!!!

Παύλος Παυλίδης 28/02/2017

Σημαδεμένος

Ίσως σε μια άλλη μου ζωή να χρώσταγα πολλά…

Ίσως σε κάποιο όνειρο άσχημο που είδα,

να έμεινα ξεχασμένος.

Ίσως απλά έτσι να είναι η ζωή…

Εγώ βαθιά μέσα μου ακράδαντα πιστεύω,

ότι είμαι σημαδεμένος!!!

Σε απόκρυφα μέρη έχω τα σημάδια μου.

Να μην φαίνονται και τρομάζουν τους ανθρώπους.

Βρίσκομαι συνέχεια σε παραπήγματα να πολεμώ,

μόνος και ξεχασμένος.

Οσφρίζομαι συνέχεια αίμα,

γιατί με πόνο και αίμα είναι γεμάτο το κορμί μου.

Δεν θυμάμαι πια πόσες φορές με έριξαν κάτω,

αλλά θυμάμαι πολύ καλά κάθε μία που σηκώθηκα.

Το αύριο δεν ξέρω τι θα μου φέρει.

Εύχομαι να πλήρωσα σωστά τα γραμμάτια του χρόνου.

Εύχομαι να μπορέσω την άλλη φορά που θα πέσω κάτω,

να μπορέσω να ξανασηκωθώ.

Έξω από το παράθυρο μου βλέπω μια ανθισμένη μυγδαλιά!!!!

Η άνοιξη την σημάδεψε και εκείνη μία μέρα…

Παύλος Παυλίδης 20/02/2017

Εκτίθεμαι

Εκτίθεμαι κάθε φορά που γράφω.

Εκτίθεμαι γιατί έχω μέσα μου, 

τόσα πράγματα να πω.

Μα πως να φυλακίσω τις σκέψεις του μυαλού μου;

Η ψυχή μου είναι κυματοθραύστης.

Πολλές φορές την σκέπασαν τα πελαγίσια κύματα,

μα κείνη δεν τα φοβήθηκε ποτέ.

Κράτησε μόνο λίγο από την αλμύρα τους,

για να θυμάται το πέρασμά τους…

Πως να αφήσω ατιμώρητες τις λευκές σελίδες,

που ξεπηδούν από την ψυχή μου;

Θα είναι σαν να θέλω να κρυφτώ.

ΤΙ να το κάνω το σκοτάδι,

όταν με πλημμυρίζει τόσο φως;

θέλω τις σκέψεις μου εικόνες να τις κάνω

και μέσα τους άφοβα να χαθώ.

Τι και αν κάνω λάθος;

Τι και αν ταπεινωθώ;

Εκτίθεμαι …γιατί θέλω να ελευθερωθώ!!!

Παύλος Παυλίδης 14/02/2017

Σταθμός

Σε ένα τραίνο θα ήθελα να μπω,

το ταξίδι να αρχίσει.

Μα διστάζω....

Φοβάμαι τόσο τον σταθμό,

λίγο πριν γνωρίσω, τα ανυπόμονα βαγόνια.

Φοβάμαι τον καπνό που αφήνουν τα αποτσίγαρα,

λίγο πριν σβήσουν στην βρωμερή αποβάθρα.

Σκιάζομαι τα φιλιά των αποχαιρετισμών.

Mε δάκρυα τον πόνο τον μετράνε.

Δεσμοφύλακας με μια αρμαθιά κλειδιά,

το κεντρικό ρολόι.

Το τραίνο στις ράγες βρίσκεται.

Άλλες αγάπες θα χαθούν, άλλες ξάφνου θα αρχίσουν.

Σαν μαχαιριά μου φάνηκε το σφύριγμα του σταθμάρχη!!!

Έξω από το παράθυρο κοιτώ.

Θυμάμαι σαν τώρα τα λόγια που μου είπες.

Η απόσταση είναι θάνατος, αγάπη αν δεν την ορίζει...

Παύλος Παυλίδης 06/02 /2017

Αφιερωμένο στην κόρη μου Αναστασία.

Το παρελθόν μου

Σε μια άδεια σκοτεινή αποθήκη του μυαλού μου,

πέταξα βίαια το παρελθόν μου.

Του φέρθηκα όπως μου φέρθηκε και αυτό,

σαν να ήτανε τεράστιο μηδενικό!!!

Έβαλα αράχνες να το φυλάνε.

Καθεμία από αυτές έφτιαξε αμέσως βρωμερό ιστό,

στοιχειώνοντας παλιά όμορφα όνειρά μου,

ότι με κράταγε όρθιο στον κόσμο αυτό.

Δεν ήθελα να το ξαναδώ.

Ο κόσμος μου ήταν ψεύτικος.

Ψεύτικος και εγώ!!!

Πληγωμένο θηρίο βρέθηκα να αιμορραγώ,

το αίμα μου έσταζε παντού, έψαχνα γιατρικό.

Όλοι με ξεχάσανε, με ξέχασα και εγώ.

Μονάχος μου, έμαθα πολλά.

Έμαθα απλά να αγαπώ!!!

Ίσως μια μέρα λαμπερή την αποθήκη μου να επισκεφτώ.

Τα λάθη μου, θέλω κατάφατσα να δω.

Να μάθω μέσα από αυτά,

αν θέλω καλύτερος άνθρωπος να γεννώ...

Παύλος Παυλίδης 05/02 /2017

Καραβόσκοινο

Γεμάτο δάκρυα αποχαιρετισμού στου λιμανιού την άκρη,

καραβόσκοινο είμαι σε ένα κάβο δεμένο.

Αλμύρα με πότισαν τον πόνο για να αντέχω,

κάθε φορά που φεύγει το καράβι.

Αγκαλιάζω τον κάβο μην αντέχοντας την λησμονιά,

που αφήνουν οι αγάπες.

Τεντώνομαι κάθε φορά που έρχεσαι κοντά μου.

Φθείρομαι όλο και πιο πολύ σε κάθε άγγιγμα σου

Πύρινες γλώσσες από κύματα με έχουνε θεριέψει.

Ριπές άγριες από άνεμους με βάλανε σημάδι.

Εγώ εκεί καρτερικά εσένα να προσμένω...

Έρωτες κάνεις μόνο με τα κύματα....

Έρχεσαι και δένω πάνω σου,

μα δεν γίνεσαι ποτέ δικιά μου.

Αφρός είσαι που χάνεται στις άκρες των ματιών μου.

Καραβόσκοινο που αφέθηκε δίπλα από ένα κάβο.

Εσένα να πιάσω προσπαθώ,

μα κάποια στιγμή θα σπάσω....

Παύλος Παυλίδης 02/02 /2017