Καραβόσκοινο

Γεμάτο δάκρυα αποχαιρετισμού στου λιμανιού την άκρη,

καραβόσκοινο είμαι σε ένα κάβο δεμένο.

Αλμύρα με πότισαν τον πόνο για να αντέχω,

κάθε φορά που φεύγει το καράβι.

Αγκαλιάζω τον κάβο μην αντέχοντας την λησμονιά,

που αφήνουν οι αγάπες.

Τεντώνομαι κάθε φορά που έρχεσαι κοντά μου.

Φθείρομαι όλο και πιο πολύ σε κάθε άγγιγμα σου

Πύρινες γλώσσες από κύματα με έχουνε θεριέψει.

Ριπές άγριες από άνεμους με βάλανε σημάδι.

Εγώ εκεί καρτερικά εσένα να προσμένω...

Έρωτες κάνεις μόνο με τα κύματα....

Έρχεσαι και δένω πάνω σου,

μα δεν γίνεσαι ποτέ δικιά μου.

Αφρός είσαι που χάνεται στις άκρες των ματιών μου.

Καραβόσκοινο που αφέθηκε δίπλα από ένα κάβο.

Εσένα να πιάσω προσπαθώ,

μα κάποια στιγμή θα σπάσω....

Παύλος Παυλίδης 02/02 /2017