Η πένα

Για όπλο είχα την πένα μου.

Ήθελα να σκοτώσω τον θυμό μου,

εκείνον που ασήμαντο πιόνι με είχε κάνει....

Να σκοτώσω κάθε τι που με βασάνιζε,

τις νύχτες εκείνες που εφιάλτες, πλευρίζαν το κορμί μου.

Όσο πιο πολύ έγραφα, τόσο ασπρίζαν τα σωθικά μου.

Ευλογημένος ο ταπεινός ασήμαντος γραφιάς,

που δίνει ζωή σε άγραφες σελίδες.

Ευλογημένος, αυτός που τον πόνο του, ξέρει να μοιράζει!!!!!

Για όπλο είχα την πένα μου.

Μπορεί να ήταν ευτελής, μπορεί να ήτανε σπασμένη.

Μα ήταν τόσο κοφτερή...τόσο παιδεμένη!!!

Μέσα μου δούλευε ακατάπαυστα, μου έβγαζε το είναι.

Μου έβγαζε εικόνες του μυαλού,

που ήταν βαθιά κρυμμένες.

Ξάφνου, ο θυμός μου έγινε καπνός,

χάθηκε στο μελάνι.....

Ελεύθερος είμαι πια....

Με όπλο μου μια πένα!!!!

Παύλος Παυλίδης 26/01 /2017