Μη με κοιτάς

Μη με κοιτάς με τον υπέροχο σου ήλιο.

Φοβάμαι…

Έμαθα κάτω από την γη να ζω.

Να ήξερες το φως σου πως με τρομάζει.

Μη μου κρατάς το χέρι.

Τρέμω..

Μπορεί να σε παρασύρω σε γκρεμό.

Μη μου ζητάς να γίνουμε ένα.

Δεν βλέπεις το κακό μου ριζικό;

Έχω σηκώσει μαύρα πανιά στο κατάρτι μου.

Αμφιβάλω αν ποτέ τα αλλάξω.

Να σου πω την αλήθεια;

Κανείς ποτέ δεν μου έδωσε σημασία,

κανείς δεν με έκανε να νιώσω ποτέ σημαντικός.

Ένας μικρός ασήμαντος αστερίας ήμουνα,

αποξηραμένος σε μια παραλία,

που ο ήλιος τον βασάνιζε σαδιστικά.

Δεν είχα ανάσα για να ζω,

μέχρι που ήρθες εσύ,

ζωή με την ζωή σου να μου δώσεις.

Τις γραμμές της ζωής μου δεν τις χαράζω εγώ,

αλλά ένα αόρατο χέρι που δεν ξέρω από μένα τι θέλει.

Μείνε μακριά μου, αν με αγαπάς.

Σε παρακαλώ….

Παύλος Παυλίδης 27/04/2017

Σε μια ερημική παραλία

Σε μια ερημική παραλία….

Πιάνω στα χέρια μου μια χούφτα άμμο.

Αφήνομαι ελεύθερος όπως αφήνονται και οι κόκκοι,

που πέφτουνε ξανά στην γη.

Τι όμορφο πράγμα αλήθεια η ελευθερία.

Πόσα όμορφα πράγματα μας χαρίζουνε οι μικρές στιγμές!!!

Μα εμείς είμαστε άνθρωποι.

Αχόρταγοι, αιμοδιψείς.

Επιλεγμένοι.

Μας έχουνε επιλέξει για να σημαδέψουμε όλους τους άλλους,

σαν να μην υπάρχουνε άλλα όντα σε αυτή τη γη!!!

Σε τεράστιες γιγαντοοθόνες προβάλουμε τα εγώ μας,

θέλοντας να γίνουμε σπουδαίοι.

Με μεγεθυντικούς φακούς προσπαθούμε ασήμαντα πράγματα,

να τα κάνουμε σημαντικά.

Φλερτάρουμε συνέχεια με τον θάνατο.

Φίλο τον έχουμε κάνει.

Ίσως κάποια στιγμή όταν δεν θα υπάρχει γυρισμός,

καταλάβουμε ότι ο θάνατος, φίλος ποτέ δεν πιάνεται.

Γιατί θα πρέπει ο θάνατος …μόνο να μας ενώνει;

Η ματαιοδοξία μας χτυπάει κόκκινο…

Λες και δεν υπάρχει άλλο χρώμα!!!

Κοιτάω ως πέρα μακριά.

Η ματιά μου αγκαλιάζει τον ορίζοντα.

Ξάφνου ένα ουράνιο τόξο ξεπροβάλλει.

Ίσως άνθρωπε να μην είναι ακόμα τόσο αργά…

Παύλος Παυλίδης 19/04/2017

Αόρατος ορίζοντας

Στον αόρατο ορίζοντα του νου μου,

παλεύω με δύο παράλληλες γραμμές,

που δεν συναντήθηκαν ποτέ.

Εσύ και εγώ!!!

Πόσο θα ήθελα να τραβήξω μια κάθετη γραμμή

και να έρθω πιο κοντά σου.

Πόσο θα ήθελα στην μυρωδιά του κορμιού σου να αφεθώ

και πίσω ξανά να μην κοιτάξω.

Μου φαίνεται πως θα πλέξω μια ονειροπαγίδα

και ύστερα θα ονειρευτώ,

πως περπατάμε χέρι – χέρι σε μια έρημη ακρογιαλιά.

Μόνοι, εσύ και εγώ!!!

Στον αόρατο ορίζοντα του νου μου,

κοιτάω ως πέρα μακριά,

κοιτάω μέχρι να πέσει το σκοτάδι,

μα δεν σε βλέπω...

Παύλος Παυλίδης 07/04/2017