Σε μια ερημική παραλία

Σε μια ερημική παραλία….

Πιάνω στα χέρια μου μια χούφτα άμμο.

Αφήνομαι ελεύθερος όπως αφήνονται και οι κόκκοι,

που πέφτουνε ξανά στην γη.

Τι όμορφο πράγμα αλήθεια η ελευθερία.

Πόσα όμορφα πράγματα μας χαρίζουνε οι μικρές στιγμές!!!

Μα εμείς είμαστε άνθρωποι.

Αχόρταγοι, αιμοδιψείς.

Επιλεγμένοι.

Μας έχουνε επιλέξει για να σημαδέψουμε όλους τους άλλους,

σαν να μην υπάρχουνε άλλα όντα σε αυτή τη γη!!!

Σε τεράστιες γιγαντοοθόνες προβάλουμε τα εγώ μας,

θέλοντας να γίνουμε σπουδαίοι.

Με μεγεθυντικούς φακούς προσπαθούμε ασήμαντα πράγματα,

να τα κάνουμε σημαντικά.

Φλερτάρουμε συνέχεια με τον θάνατο.

Φίλο τον έχουμε κάνει.

Ίσως κάποια στιγμή όταν δεν θα υπάρχει γυρισμός,

καταλάβουμε ότι ο θάνατος, φίλος ποτέ δεν πιάνεται.

Γιατί θα πρέπει ο θάνατος …μόνο να μας ενώνει;

Η ματαιοδοξία μας χτυπάει κόκκινο…

Λες και δεν υπάρχει άλλο χρώμα!!!

Κοιτάω ως πέρα μακριά.

Η ματιά μου αγκαλιάζει τον ορίζοντα.

Ξάφνου ένα ουράνιο τόξο ξεπροβάλλει.

Ίσως άνθρωπε να μην είναι ακόμα τόσο αργά…

Παύλος Παυλίδης 19/04/2017