Ατσαλάκωτα σεντόνια

Ατσαλάκωτα ήταν τούτα τα σεντόνια.

Τα είχε στρώσει η μοναξιά και μια αράχνη,

που έψαχνε χρόνια για να βρει την δικιά της την φωλιά.

Τα παντζούρια ήτανε κλειστά, κλειστές και οι κουρτίνες.

Χωρίς φως, έρωτας δεν ζει.

Όταν ένας έρωτας τελειώνει η σιωπή ακολουθεί…

Ατελείωτη...

Δεν την ακούς μα ξέρεις πως σε ακολουθεί σε κάθε βήμα σου.

Στυγνός δικαστής που το πάθος σου καταδικάζει,

λες και είναι λάθος να ακολουθείς,

τους χτύπους της καρδιάς!!!

Πιο πίσω τους οι αναμνήσεις και ο χρόνος μαζί παλεύουν,

ποιος από τους δυο θα φανεί πιο δυνατός.

Στον χρόνο οι αναμνήσεις χάνονται.

Μαύρα σύννεφα που φέρανε βροχή

και φύγανε έτσι ξαφνικά.

Μέσα από μια χαραμάδα φαίνεται μια σκάλα στην αυλή.

Παραμονεύει μόνη της, τον πόνο να τον διώξει μακριά...

Παύλος Παυλίδης 27/08/2017

Έρωτες του Αυγούστου

Κοπελιά σε κέρασαν πικρό καφέ απόψε

Κρίμα….

Είχες ανάλαφρα αφημένο πάνω σου,

ένα υπέροχο ερωτικό στεφάνι.

Με νυχτολούλουδα και γιασεμιά,

νομίζω το είχαν πλέξει.

Ο έρωτας σου ήταν αγνός,

κατάλευκο σεντόνι.

Μα….

Σταμάτησαν οι δείκτες του έρωτα, ξάφνου να γυρίζουν.

Τί και αν ήταν Αύγουστος, για εσέ ήταν χειμώνας.

Πάγωσε η καρδούλα σου μικρή μου ξελογιάστρα.

Η μικρή άρκτος χάθηκε από τον ουρανό σου.

Χωρίς αστέρια πως να ζεις;

Ποιος το βράδυ όταν έρχεται,.

γλυκά θα σε αγκαλιάσει;

Ένα δάκρυ κύλησε καυτό.

Μην κλαις καρδιά μου.

Ήταν γραφτό..

Οι έρωτες που χάνονται γεμίζουν λευκές σελίδες!!!

Το λεύκωμα σου αδειανό,

θαρρώ πως είναι ακόμα…

Παύλος Παυλίδης 23/08/2017

Αλητείες του χρόνου

Τις είπαν αλητείες του χρόνου.

Άλλοι τις είπαν σημάδια των καιρών.

Δεν έχει και μεγάλη διαφορά,

στο απαίσιο εργαστήρι του χρόνου έγινε η ζημιά.

Χρόνος αφέντης, χρόνος δεσποτικός, χρόνος ηγέτης.

Αμείλικτος, ατιμώρητος, ελεύθερος σκοπευτής,

που δεν λαθεύει.

Πλούτη ή φτώχεια δεν κοιτά,

ούτε και ηλικίες.

Εισβάλλει σε όλων τις ζωές,

αλλάζει τα δεδομένα.

Για κάποιους είναι λυτρωτής.

Έρχεται με το δρεπάνι του,

αθόρυβα αφαιρεί τα βάσανα τους.

Άλλοι που μοιάζουν ανίκητοι,

ασήμαντες στάλες της βροχής που στέγνωσαν,

μοιάζουν στο πέρασμά του.

Και εγώ;

Αργά ή γρήγορα, ξέρω πως από την φαρέτρα του,

βέλος θα έχει για μένα.

Ρίξε την σαϊτιά σου άρχοντα,

έστω και αν έτοιμος δεν είμαι!!!

Παύλος Παυλίδης 15/08/2017

Αιωρούμαι

Αφήνομαι ελεύθερος.

Αιωρούμαι στην όμορφη αιώρα του πάθους της ζωής.

Φως, άπλετο φως φωτίζει την ψυχή μου.

Γίνομαι ήλιος καυτός, καίω στο πέρασμα μου.

Γίνομαι έρωτας που θέλω να δοθώ,

να παραδοθώ.

Έρωτας που αφήνει τα χαλινάρια,

για να είναι αληθινός.

Και το βράδυ….

Ένα τρεμάμενο χάρτινο αστέρι, μου σημαδεύει την καρδιά.

Δες το τι ωραίο που είναι,

έλα κάνε το και εσύ μια αγκαλιά!!!!

Ένα απαλό κυματάκι σε μια ακροθαλασσιά, μου χαϊδεύει την ψυχή.

Σιγά – σιγά, μέχρι να αγγίξουν οι ακτίνες του ήλιου τα πουλιά.

Και αν σε μαύρα φεγγάρια πέσω του έρωτα,

μην με λυπηθείς.

Δική μου ήτανε επιλογή.

Ο έρωτας με πόνο τρέφεται και δάκρυα πολλά.

Αρκεί να ξέρεις να αγαπάς!!!!

Παύλος Παυλίδης 07/08/2017

Έφυγες

Έφυγες έτσι αθόρυβα.

Χάθηκες λες και ήσουν αίμα.

Διαλύθηκες μες στο νερό, αφήνοντας μια ανατριχίλα,

μια ατελείωτη σιωπή στο πέρασμά σου.

Η απουσία σου πονά.

Δύναμη της συνήθειας, που έγινε ηδονή, μα τώρα….

Νιώθω αγκάθινα συρματοπλέγματα να σκίζουν  το κορμί μου,

νιώθω πως χάθηκαν τα χρόνια της χαράς.

Φάντασμα είσαι, που το μυαλό μου διαπερνάς.

Με άγκυρες στοίχειωσες το μυαλό μου.

Τις σέρνω εκεί που κάναμε έρωτα κάθε φορά,

εκεί που μου έλεγες ξανά και ξανά πως με αγαπάς.

Πως να σηκώσω τόσο βάρος;

Πως να ανοίξω του έρωτα μου τα φτερά;

Έφυγες αληθινή αγάπη.

Κομμάτια είμαι αμέτρητα,

τόσα που δεν τα μετράς.

Και όμως, βρίσκω την δύναμη να σου φωνάξω.

Στο καλό, στο καλό

Κοίτα εσύ να είσαι καλά…...

Παύλος Παυλίδης 01/08/2017