Άδειο ποτήρι

 

Το ποτήρι ήταν άδειο, σιωπηλό.

Τα γυαλιά ακουμπησμένα στο τραπέζι,

μάταια ψάχναν συντροφιά.

Δίπλα τους ένα βιβλίο, έγραφε για μοναξιά.

Για έρωτες που πέταξαν, που φύγαν μακριά.

Κρίμα, είχα τόσα να σου πω.

Ήθελα το ταξίδι της ζωής μου,

να στο εκμυστηρευτώ.

Ήθελα το επόμενο ταξίδι να το κάνουμε μαζί.

Την φωτογραφία σου στα χέρια μου κρατώ.

Την πονεμένη σου ματιά με κόπο προσπερνάω,

τα χείλη που με μάγεψαν θυμάμαι…

Μα εσύ ήσουνα πια μια κιτρινισμένη εφημερίδα.

Έτοιμη, προσάναμα στο τζάκι να γενείς.

Στάχτες να μου αφήσεις… αποχαιρετισμού.

Παύλος Παυλίδης 29/11/2017


Η υπέροχη ζωγραφιά είναι της φίλης μου Γωγώ Σουλιώτη.

Φουγάρο δρόμος

Ένα φουγάρο δρόμος, τα όνειρά σου.

Ο καπνός είναι πολύς,

για να κοιτάξεις μακριά…

Πρέπει ψηλά να σηκωθείς,

αν θέλεις τον ορίζοντα να δεις.

Εσύ, κρατάς τις χειραποσκευές αμήχανα,

πάνω στον καταπέλτη.

Το αύριο δεν ξέρεις αν θες να συναντήσεις.

Δεν ξέρεις αν αιχμάλωτη θα είσαι,

σε τούτο το ταξίδι.

Τώρα όμως είναι αργά.

Ο χρόνος καρδιά μου ποτέ του δεν περίμενε,

κανένα μουσαφίρι!!!

Ένα δάκρυ που κυλά,

δεν ξέρω αν είναι χαράς ή λύπης.

Η ματιά σου κάπου αφέθηκε στην άδεια μπουκαπόρτα….

Παύλος Παυλίδης 23/11/2017


Αφιερωμένο εξαιρετικά στην..ταξιδιάρα κόρη μου!!!

Ξέρα

Θάλασσα γαλάζια, σε ζηλεύω.

Θέλω να σε αγκαλιάσω, μα δεν μπορώ.

Στην απεραντοσύνη σου για μια ακόμα φορά,

νιώθω τόσο μα τόσο μικρός.

Στην πλάτη των κυμάτων σου,

πως θα ήθελα να σκαρφαλώσω.

Να γράψω μια μεγάλη ιστορία

και ύστερα αφρός να γίνω, να χαθώ.

Με ένα αγκίστρι προσπαθώ,

να αιχμαλωτίσω την ομορφιά σου.

Μα δεν μπορώ…

Ίσως να γίνω μια ξέρα που να αχνοφαίνεται.

Να αφεθώ ελεύθερος.

Να έρχεσαι τα πρωϊνά να με σμιλεύεις,

Τα βραδινά να με σκεπάζεις, σαν ξεσπάς!!!!

Παύλος Παυλίδης 16/11/2017