Πατέρα

Πατέρα,

την τελευταία φορά που σε είδα,

δεν είχες τα μάτια ανοιχτά,

δεν είχες ανάσες να μιλήσεις.

Τα μονοπάτια της αιώνιας σιωπής,

ήθελες να γνωρίσεις,

τις ουράνιες μελωδίες,

ήθελες να ακούσεις.

Τράβα καλέ μου και μην κοιτάξεις πίσω.

Εμείς είμαστε όλοι καλά.

Μας πότισες αγάπη,

αγάπη ήθελες να δίνουμε στον κόσμο όλο.

Μας έδωσες φτερά.

Ψηλά, πολύ ψηλά ήθελες να πετάμε.

Μας έδωσες ήθος και δύναμη,

για τις δύσκολες τις ώρες.

Να είμαστε πάντα ταπεινοί,

ήθελες πατέρα.

Πατέρα,

τώρα κατάλαβα τι ήσουνα για μένα.

Κοίτα κρατάμε όλοι γαρύφαλλα,

γαρύφαλλα που σ’ αρέσουν.

Τράβα καλέ μου…

Παύλος Παυλίδης 

22/ 11 /2019



Στον μοναδικό μου πατέρα.

Χώμα

 

Το χώμα ήταν στεγνό.

Αγάπη και μίσος δίπλα- δίπλα,

σε ένα σπασμένο κλαδί τα είχανε ξεχάσει.

Ζωή και θάνατος μαζί το είχανε στοιχειώσει.

Το είχε δεμένο μια ανατολή,

τις ανάσες μια ζωής να περιμένει,

με μια δύση,

το κερί σαν σβήνει ορφανό το αφήνει το σκοτάδι…

Το χώμα ήταν στεγνό.

Πόσο ήθελε τα σύννεφα να σμίξουν ξανά,

μαύρος να γίνει ο ουρανός.

Ήθελε να πέσουν στάλες της βροχής,

τον έρωτα να νιώσει πάλι.

Μέσα από την λάσπη,

η λύτρωση θα ερχόταν….

Παύλος Παυλίδης  

8/ 11 /2019

Παρών

Παρών, φώναξε.

Όταν φώναζε παρών η αίθουσα ήταν γεμάτη,

όλοι χειροκροτούσαν δυνατά.

Είχε παντού φως.

Τα φώτα, αχ τα φώτα τον τύφλωναν,

όλοι μα όλοι ήθελαν έστω για μια στιγμή να του σφίξουν το χέρι,

να πάρουνε λίγη από την λάμψη του,

να την φυλακίσουν σε καρτ ποστάλ.

Παρώωωωωωωωωωωωων ούρλιαξε.

Κάτι αράχνες είδε σε κάποιες γωνίες και σκόνη

παντού σκόνη,

τώρα που τα φώτα ήταν σβηστά.

Παρών ψιθύρισε.

Κανείς...

Άδειες ήταν οι καρέκλες.

Εκείνος κοίταζε αμήχανος το κενό.

Δεν ήθελε με το τώρα, να έρθει πιο κοντά.

Έτσι είναι η ζωή.

Πόρνη που δεν πλήρωσες.

Αλλάζει έτσι ξαφνικά !!!

Παύλος Παυλίδης  27/ 10 /19

Θολό τοπίο

Θολό τοπίο παντού τριγύρω,

θανατερό...

Ένα ουρλιαχτό πήγε να σπάσει την σιωπή της νύχτας,

μα ήταν τόσο δα μικρό.

Δευτερολεπτοδείχτες που χάθηκαν στο χρόνο,

οι καρδιές των ανθρώπων, ασήμαντοι.

Το τίποτα ποτέ δεν ήταν αρκετό!!!

Ακρωτηριάζονται μέρα με την μέρα οι ψυχές των ανθρώπων,

για το χρήμα,

για δήθεν απώτερο σκοπό.

Μια τριανταφυλλιά νομίζω,

πως είδα που άνθιζε στο χιόνι,

σκηνή από έργο δραματικό.

Ο ήλιος που βγαίνει με σκοτώνει.

Νομίζω πως θα πάω… να κοιμηθώ!!!

Παύλος Παυλίδης  15/ 10 /19

Ορφανός

 

Τι και αν τα σύννεφα είχαν παραμερίσει;

Ο ουρανός ήταν καθαρός,

έβλεπε μίλια μακριά.

Ο ορίζοντας τον προκαλούσε να έρθει λίγο πιο κοντά,

μα αυτός πλήρως αδιαφορούσε.

Σε ένα κόσμο γεμάτο από ήχους, από γεύσεις,από χρώματα, 

αυτός ήταν οδοιπόρος μοναχικός.

Μέχρι και η σκιά του, τον είχε εγκαταλείψει από καιρό.

Στις τσέπες του φιγούραραν όλα τα λογής τα χαρτονομίσματα,

μα αυτός ήτανε πράγματι φτωχός!!

Όλης της γης τα χρήματα δεν ήταν αρκετά,

για να πάρει πίσω την αγνή ψυχή του,

αυτή που τόσα χρόνια σε δύσκολα μονοπάτια,

τυφλά τον οδηγούσε.

Ένα δάκρυ κύλησε στο βρώμικο χώμα.

Αμέσως χάθηκε, έγινε καπνός.

Ορφανός ήταν από αισθήματα,

θεέ μου, πόσο ήταν ορφανός…..

Παύλος Παυλίδης  04/ 08 /19

Ημερολόγιο

 

Ένα παλιό ημερολόγιο κρεμασμένο στον τοίχο.

Υπόλογο ήταν στον χρόνο.

Στα χρόνια, στους μήνες στις μέρες, στις ώρες…

Όχι όμως και στις αναμνήσεις.

Αυτές είχαν ξεθωριάσει…

Ιστοί αράχνης, 

οδηγούν τα όνειρα μας.

Η σκόνη κάνει τεράστιο θόρυβο,

αν δεν την καθαρίσεις !!!

Ένα ξεκούρδιστο πιάνο έρχεται κοντά μου,

που απαλά χέρια είχαν καιρό να αγγίξουν.

Πονάει …

πονάει την κατάλληλη στιγμή να μην είσαι εκεί,

μα πιο πολύ πονάει να μην έχεις προσπαθήσει,

τα όνειρά σου να τα φέρεις λίγο πιο κοντά.

Σε ένα παλιό ημερολόγιο στον τοίχο,

η ημερομηνία ήταν χρόνια κολλημένη….

Παύλος Παυλίδης  18/ 07 /19

Απόφαση

Τον είχαν τυλίξει οι σκέψεις, οι ενοχές.

Καμινάδες που ξέρναγαν καπνό,

ήταν τα όνειρά του.

Τα σύννεφα είχαν έρθει πιο κοντά,

στον άδειο ωκεανό του.

Τον είχαν τυλίξει οι σκέψεις, οι ενοχές.

Η άνοιξη δεν ήταν πια δικιά του.

Κρύωνε και ας ήταν καλοκαίρι.

Σε ένα άδειο λεύκωμα πάνω,

τον πόνο του ήθελε να αφήσει,

μα δεν είχε μελάνι η ψυχή του.

Σε μια μικρή σοφίτα,

τον είδαν τελευταία φορά.

Τα τραπουλόχαρτα της ζωής του,

κοίταγε σαν χαμένος....

Παύλος Παυλίδης  14/ 07 /19

Αιθεροβάμων

Άδειαζε η κλεψύδρα από την άμμο,

άδειαζε το ποτήρι από νερό.

Εγώ φύλακας Θερμοπυλών περίμενα,

έστω την ύστατη στιγμή,

το αδύνατο να γίνει δυνατό,

άπιαστα όνειρα, 

λίγο να τα αγγίξω.

Αιθεροβάμων λίγο πριν τα σύννεφα,

θωρώ πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Αναμμένα κεράκια τα φώτα της πόλης,

σε λίγο ένα ένα όλα θα σβήσουν.

Μια πεταλούδα που ανέμελα πετά,

τον θάνατο της πάει με χαρά να συναντήσει !!!

Με ένα αόρατο πινέλο,

τον καμβά της ζωής μου,

θέλω με χαρούμενα χρώματα να ζωγραφίσω,

έστω και αν μέσα μου απίστευτα πονώ….

Παύλος Παυλίδης  04/ 06 /19

Μετέωρος

Μετέωρος σε ένα κενό,

όπου το φως δεν το ορίζει,

πονώ!!!

Ένα χοντρό σχοινί έχω γύρω από το λαιμό μου.

Πονώ για κάθε παιδί που δεν γνώρισε την αγάπη,

που έσβησαν τσιγάρο πάνω στο κορμί του.

Πονώ για κάθε βιασμένη γυναίκα.

Τι αμαρτία έκανε για να μην έχει την θέληση της ;

Πονώ για κάθε πόλεμο που χάθηκαν αθώοι.

Aκρωτηρίασαν με μιας τα όποια όνειρά τους.

Ένας βρόγχος σχηματίζεται σιγά- σιγά.

Θέλω να φωνάξω για τις αδικίες αυτού του κόσμου,

μα δεν βγαίνει με τίποτα η φωνή μου.

Μετέωρος σε ένα κενό,

όπου το σκοτάδι περήφανα το ορίζει.

Ένα σκοτάδι διάφανο,

που τρέφεται με το αίμα των αδύναμων ψυχών.

Κατέρχομαι…..

Παύλος Παυλίδης  05/ 06 /19