Τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου μοιάζουν με τον φόβο.
Αόρατα είναι,
βελόνες που δεν γίνονται καρφιά.
Χνάρια σε μια λιακάδα,
που κρύφτηκε στην συννεφιά.
Ή κόκκοι άμμου σε μια αμμουδιά.
Όταν ένας κόκκος χάνεται,
τίποτα δεν το μαρτυρά.
Ίσως ήταν ένα ματαιόδοξο κύμα που έγινε αφρός,
σκιά ήταν που δεν έγινε ποτέ της φως.
Τα βήματα μας ξύλα στο τζάκι,
στάχτες στο τζάκι που έχασαν από την φωτιά.
Τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου,
μόνο όταν έδωσε και πήρε
αγάπη είναι φωτεινά.
Άστρα στον ουρανό μας βλέπουνε από ψηλά.
Και όταν ένα αστέρι πέφτει,
είναι κάποιος που ξεχάστηκε.
Τον τράβηξε...η μοναξιά
Παύλος Παυλίδης 17 /11/ 2021
Υ.γ : αφιερωμένο εξαιρετικά στον πατέρα μου και στο αποτυπώματα
που άφησε πάνω μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου