Μια ανάσα, μια στιγμή,
ένα κερί που πριν λιώσει,
άφησε ένα χάδι στο σκοτάδι.
Ένα μικρό φτερό,
που ανέβηκε πολύ ψηλά ανέμελα στον ουρανό,
πριν η βροχή το ρίξει χαμηλά,
στο χώμα να μιλήσει.
Ένα αστέρι που δραπέτευσε δειλά
από τον έναστρο ουρανό,
ήθελε μονάχο του,
την γη να εξερευνήσει.
Είναι η ζωή μια θάλασσα.
Και εγώ ένας ματαιόδοξος αφρός,
που σε λίγο, θα χαθώ.
Έλα εδώ.
Σφίξε με !!!
Αγκάλιασέ με !!!
Φίλα με !!!
Δεν θέλω το αύριο να με βρει χωρίς αγάπη...
Παύλος Παυλίδης 27 /01/ 2022
Τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου,
δεν τα μοιράστηκα ποτέ.
Ιστοί αράχνης τα έχουνε τυλίξει
και εγώ φοβάμαι να τα φωτίσω,
μήπως η σιωπή που τα συντροφεύει,
εχθρός μου γίνει πάλι.
Χωρίς την σιωπή μου νομίζω,
πως θα ήμουνα αλήθεια μοναχός.
Και κάποιες στιγμές που χάνονται τα αστέρια,
ανεβαίνω σε μια αέρινη σκάλα.
Σ’ αυτή έβαλα τα χρόνια που πέρασαν ένα – ένα.
Δεν ξέρω αν τα συμπαθώ ,
ή αν μου βαραίνουν το κορμί μου
Στα μυστικά μονοπάτια του μυαλού μου,
το αύριο δεν με τρομάζει.
Είναι τόσο όμορφο να προσπερνάς ,
το χρόνο στο σκοτάδι.
Παύλος Παυλίδης 18 /01/ 2022
