Τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου,
δεν τα μοιράστηκα ποτέ.
Ιστοί αράχνης τα έχουνε τυλίξει
και εγώ φοβάμαι να τα φωτίσω,
μήπως η σιωπή που τα συντροφεύει,
εχθρός μου γίνει πάλι.
Χωρίς την σιωπή μου νομίζω,
πως θα ήμουνα αλήθεια μοναχός.
Και κάποιες στιγμές που χάνονται τα αστέρια,
ανεβαίνω σε μια αέρινη σκάλα.
Σ’ αυτή έβαλα τα χρόνια που πέρασαν ένα – ένα.
Δεν ξέρω αν τα συμπαθώ ,
ή αν μου βαραίνουν το κορμί μου
Στα μυστικά μονοπάτια του μυαλού μου,
το αύριο δεν με τρομάζει.
Είναι τόσο όμορφο να προσπερνάς ,
το χρόνο στο σκοτάδι.
Παύλος Παυλίδης 18 /01/ 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου