Πίνακας : Το κορίτσι με το μαργαριτάρι Johan Vermeer (1632-1675)
Και αν έχω να σε δω καιρό,
δεν ξέχασα.
Πως να ξεχάσω που με τον έρωτά μας
γινόμαστε θεοί;
Πετάγαμε πάνω από τα σύννεφα,
τους ανθρώπους βλέπαμε μικρούς, από εκεί ψηλά.
Άλλες φορές σε μια ερημική παραλία,
γυμνοί κυλιόμασταν, πάνω στην άμμο.
Και άλλες στιγμές ξημερώματα,
περιμέναμε αγκαλιασμένοι την ανατολή,
να χαϊδέψει τα κορμιά μας.
Και αν νομίζεις ότι είσαι μακριά,
πλανιέσαι οικτρά καρδιά μου.
Ακόμα νιώθω τόσο νωπές,
τις μνήμες του έρωτά σου.
Παύλος Παυλίδης 11/04/ 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου