Τα συναισθήματα μου
δεν είχαν χρώμα.
Ίσως να έμοιαζαν λίγο με μία μπλε
ανταριασμένη θάλασσα,
που τα κύματα της γίνονταν αφρός.
Ίσως μέσα μου να υπήρχε το χάος,
να φώλιαζε ο πανικός.
Η συμφορά να χτύπαγε την πόρτα μου,
να γινόμουνα καπνός.
Μα ένα δάκρυ κύλησε,
ένιωσα μικρός.
Μικρός να είμαι δίπλα σου,
δίπλα σε τόσο φως..
Παύλος Παυλίδης 09/10/2023
Young
Woman at a Window - (Σαλβαντόρ Νταλί 1925)
Ήταν σαν να ήταν χθες..
Θα έφευγε το καλοκαίρι,
θα έπεφταν τα κίτρινα φύλλα
του φθινοπώρου,
οι πρώτες της βροχής
θα αγκάλιαζαν το χώμα.
Ήταν σαν να ήταν χθες..
Δίπλα στο παράθυρο στεκόσουν.
Το βλέμμα σου ήταν στο κενό,
καθρέπτιζε την ψυχή σου,
ανήμπορο ήταν να δεχτεί
τον χειμώνα που θα ερχόταν.
Δεν με ρώτησες πότε,
γιατί έφυγα μακριά σου.
Τα δάκρυα σου είχαν στεγνώσει,
ο πόνος σε συντρόφευε,
κράταγε μαχαίρι.
Ήταν σαν να ήταν χθες..
Παύλος Παυλίδης 29/9/2023
Rene Magritte : The lovers (1928)
Μην με αφήνεις μόνο θα χαθώ.
Τα σκαλιά της μοναξιάς τα φοβάμαι,
είναι ντυμένα με σιωπή και με σκιές,
που με τρομάζουν.
Μην με κοιτάς στα μάτια.
Γίνομαι αδύναμο πιόνι σε μια σκακιέρα.
Θα παραδοθώ!
Δεν έχω που να κρυφτώ,
ο χρόνος αλύπητα με σημαδεύει.
Ξέρεις έχω πολύ καιρό να πω το σ’ αγαπώ.
Νομίζω τα δάκρυα μου φέρνουν την βροχή,
ο πόνος μου την καταιγίδα.
Κράτα με όμως, κράτα με σφιχτά.
Το αύριο πολύ γοργά με πλησιάζει.
Κράτα με, πάρε με αγκαλιά,
γέμισε με με φιλιά.
Τα κορμιά μας,
ας κάνουνε δικό τους αυτό το βράδυ.
Παύλος Παυλίδης 26/9/2023
Το ταξίδι αυτό δεν είχε επιστροφή.
Το αντίτιμο του γυρισμού ήτανε μεγάλο.
Μόνο με αγάπη μπορούσες να πληρώσεις.
Εγώ είχα πολύ αγάπη μέσα μου,
μα δεν ήξερα πως να την δώσω.
Πως να την δώσω έτσι απλά,
χωρίς τον άνθρωπο που αγάπησα πολύ,
με αγάπη... να πληγώσω.
Το ταξίδι αυτό δεν είχε επιστροφή.
Έπρεπε να θυσιαστείς,
να χάσεις κομμάτι από την ζωή σου,
ή να θυσιάσεις ότι αγαπάς,
να χάσεις την μοναδική σου αγάπη.
Το ταξίδι αυτό δεν είχε επιστροφή.
Πόνο και συντρίμμια,
έβλεπες παντού δίπλα σου.
Ήταν ένα ταξίδι,
που ποτέ μου δεν ήθελα να κάνω.
Παύλος Παυλίδης 5/9/2023
Φαινομενικά είχε άπνοια.
Τα πάντα είχαν σταματήσει μες στο βαθύ σκοτάδι,
εκτός από τους χτύπους μιας καρδιάς.
Ήταν ξεχασμένη ακούρδιστη.
Μάταια έψαχνε στον χρόνο να συγχρονιστεί,
μάταια ήθελε το χρόνο φίλο της να κάνει.
Αγάπη έψαχνε να βρει
αγάπη ήθελε να δώσει
να είχε νόημα ο χτύπος της
και ας το μετανιώσει.
Και όταν αγάπη ένιωσε,
άρχισε να χτυπά πιο δυνατά
πιο δυνατά πιο δυνατά,
τύμπανα που βαράνε,
μέσα στης βραδιάς την σιγαλιά.
Θύελλα σηκώθηκε από το πουθενά!!!
Και αυτή χτύπαγε δυνατά,
όλο και πιο δυνατά.
Ίσως να μην την ένοιαζε τίποτα άλλο πια.
Παύλος Παυλίδης 1/9/2023
Χθες βράδυ,
ήρθες στο όνειρό μου.
Τα χείλη σου,
έψαξαν τα δικά μου.
Το κορμί σου
με το σώμα μου,
ανεμοστρόβιλος έγινε
που γυρνά.
Με κοίταξες στα μάτια...
Αγάπη μου,
αλήθεια με αγαπάς;
Έπιασα με τα γυμνά μου χέρια,
ηλεκτροφόρα σύρματα.
Ένα δάκρυ,
κύλησε από τα μάτια μου.
Είδες μου είπες,
πώς είναι να πονάς;
Άνοιξα τα μάτια μου,
δεν ήσουν πουθενά...
Σε ένιωσα όμως μέσα μου,
όπως δεν σε ένιωσα ξανά.
Σε αγαπάω πολύ να ξέρεις
τι και αν είσαι μακριά...
Παύλος Παυλίδης 7/8/2023
Ζούσα σε δανεικό κορμί,
παλιάτσος που ζητούσε επίμονα
το χειροκρότημα,
για να υποκλιθεί.
Η σκηνή ήταν γεμάτη
μα η καρδιά μου αδειανή,
πόσο θα ήθελα για λίγο να
ήμουνα μικρό παιδί.
Που πήγε η αγνή αγάπη
που με ταξίδευε μακριά
που πήγαν τα χάδια,
που πήγαν τα φιλιά;
Είχα χάσει την ψυχή μου
άραγε ήταν αργά;
Γέλα παλιάτσε γέλα,
το πλήθος σε χειροκροτά.
Παύλος Παυλίδης 24/7/2023
Τον πόνο μου,
τον οδηγούσε η σιωπή.
Ανεξέλεγκτη
αμαξοστοιχία,
που
έκανε λάθος διαδρομή.
Είχαν
αδειάσει τα βαγόνια,
είχε
αδειάσει η ψυχή,
η σιωπή όλο και δυνάμωνε,
είχε
γίνει εκκωφαντική.
Δεν
κυλούσε αίμα μέσα μου,
σαν
πέτρα ήταν το κορμί μου,
κατεβασμένες oi γρίλιες
δεν
αφήνανε το φως
να
φωτίσει την καρδιά
για
να αρχίσει πάλι να χτυπά.
Ήθελα
να ουρλιάξω,
μα
δεν με άφηνε η σιωπή
Παύλος
Παυλίδης 13/7/2023
Απόψε ο ωκεανός δεν με χωράει.
Θέλω γυμνός να περπατήσω σε μια ακροθαλασσιά,
τα βήματα μου να γράψουν την δικιά τους ιστορία
στην λευκή την άμμο
... και ας σβηστούν.
Απόψε θέλω να δαμάσω τον ήλιο,
δεν θέλω να βγει η ανατολή.
Θέλω να δαμάσω την θάλασσα,
στα απαλά της τα νερά να καθρεπτιστώ.
Μόνο με το φεγγάρι τίποτα να κάνω δεν μπορώ.
Όταν θα χαθεί αυτό...θα παραδοθώ.
Παύλος Παυλίδης
05/05/2023
Pablo Picasso : Γυναίκα
Αίμα που κυλά στις φλέβες,
την καρδιά μου πλησιάζεις αθόρυβα,
μες στην σιγαλιά.
Ίσως να θέλεις κάτι να μου ψιθυρίσεις,
ίσως να θέλεις να έρθεις πιο κοντά,
ίσως να θέλεις να μου πεις πως με αγαπάς.
Σταγόνα – σταγόνα με πονάς
νιώθω να με διαπερνάς
άραγε απόψε γιατί με προσπερνάς;
Το σημάδι σου πάνω μου αφήνεις,
οι αναμνήσεις σου χείλη που τα αγάπησα και φύγαν μακριά.
Ένα κούτσουρο στο τζάκι
την φλόγα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή,
αυτή η φωτιά πόσο κρίμα είναι στάχτη να αφήσει,
να φύγεις μακριά.
Φύγε αγάπη μου,
την φλόγα σου θα έχω πάντα αναμμένη στην καρδιά...
Παύλος Παυλίδης 9/02/2023
Τρέμω με την ιδέα μην σε χάσω,
τρέμω με την ιδέα τα παραθυρόφυλλα όταν ανοίξω
να μην σε δω.
Δεν μπορώ το αύριο να με βρει
χωρίς το κορμί σου να αγγίζει,
χωρίς τα χείλη σου να ακουμπώ.
Μες στη ματιά σου περπατώ,
έρημος ... χωρίς να έχω νερό,
μες στα φιλιά σου χάνομαι
αγάπη μου, έλα εδώ.
Γιατί η νύχτα να είναι τόσο μικρή;
Γιατί η αγάπη να είναι αγκάθι που πονά;
Γιατί το δάκρυ μου να είναι σταγόνα σε ένα γκρίζο ωκεανό ;
Σε βλέπω που φεύγεις μακριά,
τα βήματα σου δεν τα φτάνω όσο και αν προσπαθώ
Τρέμω με την ιδέα μην χαθείς,
τρέμω το δωμάτιο του έρωτα να είναι αδειανό.
Γιατί την αγάπη να την χαράζει η μοναξιά ;
Γιατί η αγάπη να είναι αγκάθι που πονά;
Παύλος Παυλίδης 29/01/ 2023
