Ταινία μικρού μήκους μοιάζει η αλήθεια
με ήρωες αληθινούς που δεν έχουν παίξει αλλού,
παρά μόνο στην ζωή τους.
Κάθομαι και σε κοιτώ.
Δεν σε πιάνω γιατί φοβάμαι.
Φοβάμαι πως το επόμενο πρωϊνό,
δεν θα μας βρει μαζί αγκαλιά.
Σου ψιθυρίζω όμως στο αυτί λόγια γλυκά
μόνο για σένα.
Φιλάω με πάθος τα χείλη σου,
αιχμαλωτίζοντας την κάθε αντίσταση σου.
Το έργο αυτό,
όσες φορές και αν ξαναπαιχτεί
με απίθανους κομπάρσους,
μόνο εγώ και εσύ
θα ξέρουμε πιο είναι το αληθινό.
Παύλος Παυλίδης Σεπτέμβριος 2014
Διατείνομαι πως διακρίνω μία σταδιακή ωρίμανση... Εύγε αγαπημένε μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή