Μου
είπες να φύγω από την ζωή σου,
να
σβήσω μία,μία τις πατημασιές της μνήμης,
να
ξεχάσω ονειρεμένες αγκαλιές,
να
ξεχάσω πως ήμουνα πριν σε γνωρίσω.
Ξέρεις
σε κοιτάω σαν χαμένος,
σύντροφος
έγινε άθελα το παρελθόν,
εκεί
που βασίλευε η σιωπή,
εκεί
που ήμουν πραγματικά χαμένος...
Ήρθες
εσύ αγάπη μου, έδωσες νόημα για να ζω,
νόημα
για να αναπνέω,
μου
έδωσες δύναμη να νικώ όλα μου τα εγώ,
να
βγάζω από το μυαλό τα θέλω.
Μου
είπες να φύγω μακριά πίσω να μην κοιτάξω,
δάκρυα
δεν ήθελες να δεις.
Ήθελες
να με θυμάσαι χαμογελαστό,
να
χάνεσαι στην ματιά μου....
Έφυγα
λοιπόν και εγώ, μα άφησα την καρδιά μου δίπλα σου,
με
ένα μεγάλο ευχαριστώ, που ήσουνα κοντά μου.
Κερί
λιωμένο έγινα, που το έχουν καιρό φυσήξει,
έσβησα
έτσι ξαφνικά ένα Σαββάτο βράδυ...
Σε
ευχαριστώ αγάπη μου και ας είσαι μακριά
μου,
εσύ
με έμαθες να αγαπώ!
Σε
ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου,
ίσως
μια μέρα το φιτίλι μου να βρεiς,
πάλι
να το ανάψεις...
Παύλος Παυλίδης 21/02/2016
Αφιερωμένο στην μία και μοναδική αγάπη!
Πόσοι αλήθεια διαβάζοντας αυτο το ποίημα δεν θα ταυτιστουμε με τους υπέροχους στίχους του, δε θα αναποληςουμε κάποιες ανάλογες προσωπικές μας σκέψεις; Σε αυτές λοιπόν θέλω να προσθέσω ένα ακόμη "ευχαριστω" στον ποιητή που το μοιράστηκε μαζι μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή