Ήσουν μακριά

 

Οι σκέψεις, σύμβουλοι μεγάλοι του εγκεφάλου.

Σαν βασιλιάδες έρχονται και θρονιάζουν αναπαυτικά

στα πιο απόκρυφα μέρη του μυαλού,

ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα, μέχρι να το καταλάβουν.

Τα βράδια ανάβουν φωτιές, σκορπώντας παντού τον τρόμο,

μικρές κάνουνε σκιές, με γίγαντες να μοιάζουν.

Και εσύ ήσουν μακριά, τι και αν ήμουνα κοντά σου;

Είχες καιρό πολύ να με δεις, χάθηκες στις σκέψεις...

Ξέχασες τη ζεστή την αγκαλιά, τα λάγνα βλέμματά μου,

τα πιο ωραία πρωινά που ακούμπαγες επάνω,

επάνω στην καρδιά μου.

Εγώ ήμουνα κοντά, κοντά ήμουν μικρή μου,

άκουγα την ανάσα σου, ήμουνα σκιά σου,

ήμουν όμως αόρατος, τι και αν σε αγαπούσα

άυλος ήμουν έρωτας και εσύ δεν το μπορούσες,

στο άδειο το κρεββάτι σου, μόνη σου να γυρίζεις...

Η απόσταση σε είχε νικήσει, αιχμάλωτη σε είχε πάρει,

σε έσερνε σαδιστικά προς την μηχανή του χρόνου,

του μεγάλου θριαμβευτή των χαμένων στιγμών.

Είχαμε χάσει μεγάλες ...μικρές στιγμές.

Ξανά και ξανά, μπορούσαμε όμως να τις πάρουμε πίσω.

Η αληθινή αγάπη όλα τα κερδίζει.

Στο φώναζα δυνατά, μα εσύ δεν το άκουγες.

Ήσουν μακριά...

Παύλος  Παυλίδης  22/03/2016