Δυστυχώς

 

Τα καυτά φιλιά σου,

με ταξίδευαν σε απάτητα μονοπάτια.

Ο έρωτας σου, δήμιος και λυτρωτής

με είχε αιχμαλωτίσει αμέτρητες φορές,

χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, δυστυχώς...

Ευτυχώς, είχα γνωρίσει τον πραγματικό έρωτα.

Τον έρωτα που σε τρελαίνει.

Τον έρωτα που σε τυφλώνει.

Δεν ήξερα πως ο έρωτας αυτός πονάει.

Δυστυχώς...

Οι λέξεις πλέον μου φαντάζουν τόσο μα τόσο μικρές ...

Κουκκίδες άμμου σε μία έρημο.

Πως να ξεδιψάσω ;

Νερό αγάπης, ζήταγα απεγνωσμένα για να πιω,

έχοντας πνιγεί σε μία θάλασσα συναισθημάτων.

Δεν με όριζα, πως να ορίσεις το κενό;

Κενός ...στο κενό είχα χαθεί.

Ήθελα να ουρλιάξω μα,

πάλι δεν θα με άκουγε κανείς, ευτυχώς ....

Αυτή την στιγμή σε ήθελα δίπλα μου,

σε ήθελα όσο τίποτα στον κόσμο,

ήθελα να σου πω, να σου πω, να σου πω....

Μα είσαι μακριά μου.

Δυστυχώς....

Παύλος Παυλίδης

25 /5/2016

Μη μου μιλάς

Μη μου μιλάς με την σιωπή,

μη γράφεις πάνω σε άμμο,

στα μάτια μόνο κοίτα με,

τίποτα παραπάνω.

Εσύ κινείς τα νήματα,

ο αόρατος εραστής μου,

τα χάδια σου γίνανε σύρματα,

ξεσκίσαν το κορμί μου.

Οι λέξεις μου είναι μικρές

για να σου πω τι νιώθω,

θα κρατηθώ, από το χθες

θα λυτρωθώ... στον χρόνο

Μη μου μιλάς με την σιωπή,

μη γράφεις πάνω σε άμμο,

στα μάτια μόνο κοίτα με,

τίποτα παραπάνω!!!

Παύλος  Παυλίδης  24/5/2016     

Η διαδρομή

Η διαδρομή μου δεν ήταν προκαθορισμένη.

Βλέπετε δεν την χάραξα εγώ.

Είχα αφήσει τα νιάτα μου και τα άπιαστα όνειρα,

να με οδηγούν στο φως ....και αυτά χάσανε τον δρόμο...

Πίσω μου δεν κοίταξα, πίσω ποτέ δεν έκανα.

Δεν θα ήμουνα εγώ, αν το έκανα αυτό,

αλλά ένας άλλος μου εαυτός,

μίζερος, που δεν με εκφράζει.

Όσο πλησίαζα να φωτίσω το δρόμο,

τόσο μα τόσο κοντά έφτανα,

να ακουμπήσω το σκοτάδι.

Το σκοτάδι!!!!

Το σκοτάδι είναι ανίκητο, θα υπάρχει πάντα

ακίνητο δίπλα μας εκεί, για να μας τρομάζει...

Τα χρόνια αυτόπτες μάρτυρες μιας ζωής,

μιας ζωής που πριν την κάνουμε δική μας, έχει φύγει,

καμένες λάμπες σε μια ερημική παραλία,

που ξέχασαν να τις αλλάξουν..

Έβαλα τελικά το σκοτάδι στην ζωή μου...

το έβαλα δίπλα με το άπλετο το φως,

κοίταξα ξανά τον δρόμο.

Στο δρόμο αυτό, θα ήθελα πολύ να περπατήσω...

Παύλος  Παυλίδης  19/5/2016      

  

Σκιά

Σκιές παντού με ακολουθούν,

τρελαίνουν το μυαλό μου,

αφήνοντας σε απόμακρα σημεία, σκόνες....

Φοβάμαι...

Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια,

δεν ξέρω τι είναι ψέμα.

Φοβάμαι το σκοτάδι,

μα πιο πολύ, φοβάμαι το φως!!!

Φως, είναι που με λυτρώνει,

φως, είναι που με σκοτώνει!!!

Έρμαιος των σκιών,

κουλουριασμένος σε μια γωνιά,

προσπαθώ να ξετυλίξω το κουβάρι της ζωής μου,

μα φοβάμαι.....

Φοβάμαι μήπως με πιάσουν,

μα πιο πολύ...

φοβάμαι μήπως ελευθερωθώ!!!

Σε αυτό το κόσμο των σκιών,

σκιά έγινα και εγώ...

Παύλος  Παυλίδης  17/5/2016      

Θάλασσα

Τελευταία φορά που σε είδα,

αμήχανα κοίταγες το ρολόι.

Όταν είναι να έρθεις, δεν περνάει ο χρόνος είπες...

αραχνιασμένος μοιάζει, δεμένος με καραβόσχοινα,

κι εγώ σε ένα λιμάνι ερειπωμένο

τους κάβους βλέπω μόνο και μαύρη συννεφιά.

Μετά δαιμονισμένος μοιάζει,

ζηλεύει, που ζούμε τον έρωτα μας,

ταχύτητα έχει του φωτός,

άστρο είναι που πέφτει στην θάλασσα,

λίγο πριν κάνεις μια ευχή.

Ξέρεις...

η ευχή μου είσαι εσύ!!

Εσύ είσαι το αστέρι μου....

Μπορεί να μην σε έπιασα ποτέ,

μου φτάνει όμως το φως που αφήνεις πίσω σου,

λίγο πριν χαθείς στης θάλασσας τα βάθη...

Ξέρεις...

ο έρωτας είναι θάλασσα,

θάλασσα λυσσασμένη, πέλαγος ατελείωτο

και εγώ είμαι εγκλωβισμένη σε αυτή,

μέσα στη θάλασσα σου!!!

Θέλω τον έρωτα μας να γευτώ,

μα γεύση έχει πικρή, γεμάτη από αλάτι,

θαλασσινό είναι νερό και εγώ

είμαι διψασμένη!!!

Τελευταία φορά που σε είδα,

αμήχανα κοίταγες το ρολόι.

Είχε έρθει η ώρα για να φύγω....

Παύλος  Παυλίδης  10/05/2016   

η φωτογραφία είναι από το ναυαγισμένο πλοίο Δημήτριος έξω από το Γύθειο.