Η διαδρομή

Η διαδρομή μου δεν ήταν προκαθορισμένη.

Βλέπετε δεν την χάραξα εγώ.

Είχα αφήσει τα νιάτα μου και τα άπιαστα όνειρα,

να με οδηγούν στο φως ....και αυτά χάσανε τον δρόμο...

Πίσω μου δεν κοίταξα, πίσω ποτέ δεν έκανα.

Δεν θα ήμουνα εγώ, αν το έκανα αυτό,

αλλά ένας άλλος μου εαυτός,

μίζερος, που δεν με εκφράζει.

Όσο πλησίαζα να φωτίσω το δρόμο,

τόσο μα τόσο κοντά έφτανα,

να ακουμπήσω το σκοτάδι.

Το σκοτάδι!!!!

Το σκοτάδι είναι ανίκητο, θα υπάρχει πάντα

ακίνητο δίπλα μας εκεί, για να μας τρομάζει...

Τα χρόνια αυτόπτες μάρτυρες μιας ζωής,

μιας ζωής που πριν την κάνουμε δική μας, έχει φύγει,

καμένες λάμπες σε μια ερημική παραλία,

που ξέχασαν να τις αλλάξουν..

Έβαλα τελικά το σκοτάδι στην ζωή μου...

το έβαλα δίπλα με το άπλετο το φως,

κοίταξα ξανά τον δρόμο.

Στο δρόμο αυτό, θα ήθελα πολύ να περπατήσω...

Παύλος  Παυλίδης  19/5/2016