Ατσαλάκωτα σεντόνια

Ατσαλάκωτα ήταν τούτα τα σεντόνια.

Τα είχε στρώσει η μοναξιά και μια αράχνη,

που έψαχνε χρόνια για να βρει την δικιά της την φωλιά.

Τα παντζούρια ήτανε κλειστά, κλειστές και οι κουρτίνες.

Χωρίς φως, έρωτας δεν ζει.

Όταν ένας έρωτας τελειώνει η σιωπή ακολουθεί…

Ατελείωτη...

Δεν την ακούς μα ξέρεις πως σε ακολουθεί σε κάθε βήμα σου.

Στυγνός δικαστής που το πάθος σου καταδικάζει,

λες και είναι λάθος να ακολουθείς,

τους χτύπους της καρδιάς!!!

Πιο πίσω τους οι αναμνήσεις και ο χρόνος μαζί παλεύουν,

ποιος από τους δυο θα φανεί πιο δυνατός.

Στον χρόνο οι αναμνήσεις χάνονται.

Μαύρα σύννεφα που φέρανε βροχή

και φύγανε έτσι ξαφνικά.

Μέσα από μια χαραμάδα φαίνεται μια σκάλα στην αυλή.

Παραμονεύει μόνη της, τον πόνο να τον διώξει μακριά...

Παύλος Παυλίδης 27/08/2017