Ανεξίτηλα σημάδια

Είχε αφήσει ο έρωτας ανεξίτηλα τα σημάδια του,

σε μια τελευταία γουλιά από κρασί.

Είναι από αυτές που διστάζεις να τις πιεις,

μα πιο μεγάλη αμαρτία είναι να τις αφήσεις στο ποτήρι,

χωρίς αιτία να αποθέτουν την τελευταία τους πνοή.

Μια μουσική που δεν πεθαίνει ποτέ.

Πάντα θα ψάχνει τις κατάλληλες νότες να κρυφτεί,

να παραδοθεί,

τον χρόνο να θέλει να τον ξεπεράσει.

Ο έρωτας…

είναι απόλαυση αρκεί να μπορείς να τον μοιραστείς,

το ταξίδι του να θέλεις να το ζήσεις.

Εγώ είμαι έτοιμος!!!!

Εσύ?

Παύλος Παυλίδης 18/12/18

Δεν

Δεν ήταν φάρος.

Ήταν το φως μιας ψυχής που τρεμόσβηνε.

Ίσως είχε χαθεί.

ίσως νόμιζε πως θα έπαιζε με το σκοτάδι,

μα δεν είχε καταλάβει,

πόσο ήταν δυνατό.

Δεν ήταν στάλα της βροχής.

Ήταν ένα δάκρυ που κύλησε από αγάπη.

Πνίγηκε ανάμεσα σε άλλα….

Σαν τα κρυμμένα αισθήματα,

που τόσο θέλεις να τα ζεις.

Δεν ήταν δυνατόν.

Έμοιαζε αδύνατον για να είναι αληθινό.

Το κατάλαβα από την πρώτη τη στιγμή,

ότι ήταν το όνειρο μιας ζωής.

Δεν, δεν ήμουν εγώ.

Κάποιος άλλος που μου έμοιαζε,

ήθελε να παίξει τον ρόλο της ζωής μου.

Όχι, όχι σίγουρα δεν ήμουν εγώ.

Δεν….

Παύλος Παυλίδης 12/12/18

Σκιά

Έβρεχε….

Όπως κύλαγαν οι στάλες της βροχής,

κύλαγε ο λογισμός μου πίσω από τα νοτισμένα τζάμια.

Πως να ξεπεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου,

όταν ο άτιμος ο χρόνος,

μου έχει αφήσει για προίκα μια ανυπόφορη σκιά;

Κάθε φορά που πλησιάζω,

με μαύρο μελάνι την ποτίζει,

για να θυμάμαι πως είναι αδύνατον να πας μπροστά,

όταν σε βαραίνει μια σκιά.

Χάραζε….

Όπως χάραζε ο ήλιος,

χάραζα και εγώ τα όνειρα μου.

Ελεύθερα….

Τα είχα αφήσει να ζεστάνουν,

κάθε μέρος του κορμιού μου,

κάθε μέρος της ψυχής μου,

μα προπαντός τα είχα βάλει να φωτίζουν,

την έρμη κείνη την σκιά,

που έσερνα τόσα χρόνια!!!

Το είχα πάρει απόφαση πως ήτανε δικιά μου,

συνειδητοποίησα πως πάντα θα είμαι ένα βήμα,

πιο πίσω από την σκιά.

Έδυε…

Ο ήλιος σε λίγο θα χάνονταν μες στο βαθύ σκοτάδι.

Το ξέρω είμαι μόνος μου,

μα.. αυτό λίγο με νοιάζει !!!

Παύλος Παυλίδης 19/11/18

Άχυρο

Πίνοντας μια γουλιά κρασί χάθηκα.

Μαλαγουζιά ήταν θαρρώ.

Βλέπω το αχυρένιο χρώμα του,

κλείνω τα μάτια,

άχυρο γίνομαι και εγώ.

Ένα μικρό άχυρο δίπλα σε ένα αχυρώνα.

Τόσο αδύνατο τον αγέρα να φοβάμαι,

τόσο δυνατό για να αντισταθώ.

Τον παλιό τον κόσμο δεν τον λησμονώ.

Την ηθική που χάθηκε να ήξερες πως νοσταλγώ.

Θέλω ταπεινότητα, πάνω από όλα σεβασμό.

Λίγη αξιοπρέπεια από όλους εσάς ζητώ.

Σε ισορροπία τρόμου ακροβατώ.

Γεννήθηκα όμως άνθρωπος με ιδανικά.

Τον δρόμο, μονάχος μου θα βρω….

Παύλος Παυλίδης 26/10/18

Βροχή

Δεν την φοβάμαι την βροχή.

Την μοναξιά φοβάμαι,

που τόσο την θυμίζει.

Κάθε της στάλα ένα αναπάντητο γιατί,

πέφτει με μανία στο ήδη υγρό κορμί μου.

Ένας ήλιος που τον έχω πιο πολύ ανάγκη από ποτές,

επίτηδες λες, έχει κρυφτεί !!!

Την μέρα απόψε,

την πήρε όμηρο,

ένα βαθύ σκοτάδι.

Ασκεπής,

ανήμπορος θεατής εκτίθεμαι,

πλέον στην δυνατή βροχή.

Αφήνω ελεύθερα τα δάκρυα μου,

με τις στάλες να χορέψουν,

τον πιο βρώμικο χορό,

που χόρεψαν ποτέ τους.

Λύτρωση ψάχνει για να βρει,

το ανήθικο κορμί μου.

Μια ακτίνα ήλιου,

νομίζω ότι βλέπω,

κάπου μακριά..

Παύλος Παυλίδης 30/09/2018

Αναμνήσεις

Είχαν πέσει τα πρώτα φθινοπωρινά φύλλα.

Κίτρινα σαν τα γράμματα που ήταν ξεχασμένα,

μαρμαρωμένα σε εκείνο το καταραμένο,

το πάνω το συρτάρι.

Το σκουριασμένο κλειδί, 

το έπνιγε ένας χαλαρωμένος κόμπος.

Ριγέ γραβάτα που ξέχασε να φορεθεί,

λίγο πριν γνωρίσει την χαρά.

Το νόημα μιας ολάκερης ζωής,

γραμμένο με κατάμαυρο μελάνι,

έπρεπε στο χρόνο να αντέξει.

Μα τώρα φάνταζε σαν μια μικρή σκιά,

που έτρεχε κάπου να κρυφτεί.

Οι αναμνήσεις σου γίνανε αράχνες,

που είχαν τυλίξει στον περίτεχνο ιστό τους

τα αισθήματα μου, τα ορφανά.

Σε λίγο, σίγουρα θα έπιανε βροχή….

Παύλος Παυλίδης 04/9/2018

Καληνύχτα

Σημεία στίξης μοιάζουν τα κενά χρόνια

που επιμελώς απόθεσες

σε ένα ξεχασμένο ποίημα,

με μια ευχή.

Να μην τα βρεις ποτέ κανείς.

Ούτε καν εσύ ο ίδιος.

Μια ζωή….

Μα πως να προσπεράσεις τον εαυτό σου,

όταν σε βαραίνει μια σκιά;

Πως την συνείδηση σου να συντροφεύσει η σιωπή,

όσο αθόρυβα και αν έχεις περπατήσει;

Λίγο πριν σβήσει το φως

το είδωλο μου βλέπω σε ένα καθρέπτη,

να μου σιγοψιθυρίζει.

Το αύριο γίνεται παρελθόν,

όταν κοντά του έχεις φτάσει.

Καληνύχτα.....

Παύλος Παυλίδης 27/8/2018

Σημαία

Ανέμελα κυμάτιζε η σημαία.

Με πόση αφέλεια, με πόσο θράσος, με πόση λεβεντιά

προβάλλει ξανά και ξανά τα χαμένα ιδανικά,

των ονειροπόλων ανθρώπων.

Ένας ιστός σαν κατάρτι την κρατούσε

σε ένα απέραντο πέλαγος,

για να βλέπει τα σιωπηλά σωσίβια από ψηλά

και να γελά….

και ένα σχοινί,

την τύχη της, απρόβλεπτα να ορίζει.

Αυτή….ένα απλό πανί που τολμούσε

με όλους τους αέρηδες, κόντρα να τα βάλει.

Και αν η σημαία αυτή κάποτε σκιστεί,

η περίσσεια ελευθερία σίγουρα θα την έχει σκίσει!!!

Παύλος Παυλίδης 9/8/2018

Δείκτες

Μην τους κοιτάς τους δείκτες.

Αντιπερισπασμός είναι του ύπουλου του χρόνου.

Άχαρες σκιές σε ένα ακούρδιστο ρολόϊ,

που τον τοίχο νομίζει πως κοσμά.

Ψάξε πιο βαθιά.

Εκεί που χτυπά η καρδιά σου,

αναζήτησε να βρεις την αλήθεια,

όσο και αν πρέπει να πονάς.

Μην φοβηθείς να σπάσεις τον καθρέπτη.

Ένα απλό αντικείμενο είναι,

που είδωλα θέλει να γεννά.

Μα εσύ….

Εσύ είσαι ζωντανή μικρή μου….

Πάρε το ψαλίδι της ψυχής σου,

κόψε τα αόρατα δεσμά.

Η ζωή είναι ένα τραίνο.

Μπροστά σου δεν ξέρεις πότε περνά !!!!

Παύλος Παυλίδης 2/8/2018

Απόλυτο κενό

 

Είχε κοπάσει ο αγέρας,

είχε σβήσει η πυρκαγιά.

Οι καμπάνες είχαν σταματήσει,

τα πρόσωπα ήταν βουβά.

Ήδη είχε βραδιάσει,

τα όνειρα μου πήρανε φωτιά.

Τότε ήρθατε….

Ένας – ένας όλοι άγνωστοι,

γυρεύατε μια μεγάλη αγκαλιά.

Μην μας ξεχάσετε…

Ποιητή, όπλισε την πένα σου και γράψε.

Πάρε για μελάνι την ψυχή μας και άπλωσε την όσο μπορείς,

όσο μπορείς πιο μακριά.

Μα δεν μπορώ!!!

Πως τόσο ανείπωτο πόνο, να αφήσω στο χαρτί;

Πως να περιγράψω το απόλυτο κενό;

Πως να παρακάμψω το γκρίζο

που δεν είναι από μπογιά,

αλλά από την στάχτη των νεκρών;

Σσσσσς …από την σιωπή.

Σσσσσς …. από σεβασμό προς τις χαμένες άδικες ζωές.

Αυτά θα γράψω!!!!

Σε παρακαλούμε…έλα

Έλα, να σε κάνουμε ακόμα μια αγκαλιά.

Έλα…από τις στάχτες μας κρατήσαμε μια φλόγα.

Μην φοβάσαι δεν θα καείς, κράτα την σφιχτά.

Κράτα την ζωντανή, βάλε την σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.

Αυτή η φλόγα είναι η ελπίδα.

Όσο θα καίει, θα πολεμάμε την φωτιά….

Παύλος Παυλίδης 30/7/2018

Αυτό το άγαλμα ονομάζεται «Μελαγχολία - Κενότητα» και δημιουργήθηκε από τον Albert Gyorgy, έναν καλλιτέχνη πατέρα που είχε χάσει το παιδί του. Απεικονίζει το κενό που αισθάνεται ένας γονέας μετά την απώλεια ενός παιδιού...