Ξυπόλυτος

Είχε ομίχλη μάλλον και δεν έβλεπα μπροστά μου,

τα σύννεφα ήταν χαμηλά.

Κάθε μου περπατησιά, ήταν της ντροπής,

ο δρόμος φάνταζε τόσο, μα τόσο μακρινός.

Σε δανεικά παπούτσια, είχα χωρέσει το όνειρα μου.

Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή,

ποια ήταν η αιτία που είχα παραιτηθεί,

μα άλλαξαν όλα ξαφνικά όταν κατάλαβα ότι

το βλέμμα μου κοίταζε κάτω θολερό.

Δάκρυα και πόνος το είχαν θρέψει,

άγκυρες έσερνε ασήκωτες…

Ο καθρέπτης της ψυχής μου όμως,

ακόμα δεν είχε σπάσει.

Είδα την θέληση μου να ζητά τις άγκυρες να αφήσω.

Το βλέμμα να κοιτάει ψηλά,

τα ξένα παπούτσια να πετάξω.

Τώρα περήφανος, ξυπόλυτος περπατάω…

Παύλος Παυλίδης 27/6/ 2018