Μου είπες

Μου είπες πως θα είμαστε για πάντα μαζί, θυμάσαι;

Σε εύκολες ή δύσκολες στιγμές πλάι μου θα σε βρω,

πλάι σου θα ακουμπήσω,

το χρόνο θα νικούσαμε μαζί, θυμάσαι;

Μα ο χρόνος είναι ανίκητος καρδιά μου,

με πόνο δυστυχώς το έμαθα, δεν χάνει από κανένα...

Τα χέρια μου στο άδειο κρεββάτι ακουμπώ,

εκεί που ζούσαμε τον έρωτα μας και δεν είσαι εκεί

που είσαι μωρό μου; γιατί δεν απαντάς;

Νιώθω κάθε λεπτό πως μου μιλάς,

τα δάκτυλα μου μπλέκονται με τα δικά σου

και ύστερα έρχεται η ώρα της σιωπής...

Με αυτή μόνο μιλάμε με την σιωπή,

με το άγγιγμα της...

Έρχεσαι κάθε βράδυ και μου ψιθυρίζεις

πως με αγαπάς, πως θέλεις ευτυχισμένη να με δεις,

πως θέλεις να κάνω ένα βήμα παραπάνω.

Ναι μωρό μου και εγώ σε αγαπώ!

Παύλος  Παυλίδης  26/11/2015     

Αφιερωμένο στην φίλη μου την Ελένη

Δεν άντεξα

Δεν άντεξα να σου αντισταθώ,

τα δυο σου χείλη ήθελα να ακουμπήσω,

στα μάτια σου μέσα να χαθώ,

γνωρίζοντας από πριν, ότι είναι λάθος..

Δεν άντεξες κρυμμένα να αφήσεις μυστικά

στην επιφάνεια να έρθουν,

πράγματα που είχες θάψει πολύ βαθιά,

νομίζοντας ότι είχαν πεθάνει...

Ανοιχτό βιβλίο έγινες για μένα,

αφήνοντας μία μία τις σελίδες σου να ξεφυλλίζω,

ψιθυρίζοντας  λόγια  που φέρνουν την σιωπή,

φλερτάροντας με ένα ακόμα λάθος,

το λάθος του μεγάλου έρωτα...

Τι θα ήταν η ζωή μας δίχως τον έρωτα;

Τι θα ήταν η ζωή μας, δίχως αυτό το γλυκό  λάθος;

Τίποτα !!!

Μόνο ασπρόμαυρες εικόνες, θα πέρναγαν από μπροστά μας,

μαύρες σκιές θα γέμιζαν τους δρόμους,

λευκές κιμωλίες, θα έγραφαν σε τοίχους.

Σε αυτόν το κόσμο, δεν θα ήθελα να ζω !

Σε μια ζωή που ο χρόνος την ορίζει,

σε ένα κόσμο που οι μικρές στιγμές δεν περισσεύουν,

εγώ είμαι ένα μικρό γρανάζι που αθόρυβα γυρνάει

με τα μάτια όμως της ψυχής μου σε κοιτάω και..

δεν μπορώ να σου αντισταθώ!

Παύλος  Παυλίδης  25/11/2015    

Ποιος

Ποιος μπορεί να σου κλέψει την αγάπη;

Η αγάπη δεν κλέβεται, μόνο μοιράζεται...

Φτάνει να μπορείς να την μοιραστείς,

αρκεί να μπορείς να την δώσεις,

χωρίς να σε νοιάζει αν θα πονέσεις.

Ποιος μπορεί να κλέψει το υπέροχο χαμόγελό σου;

Λάμπει όλο το πρόσωπό σου,

λάμπει ότι είναι γύρω σου και ξέρεις γιατί;

Γιατί αγαπάς με όλο σου το είναι,

με όλη την δύναμη της ψυχής σου

αγαπάς ακόμα και με ότι δεν ξέρεις ότι υπάρχει μέσα σου!

Ποιος μπορεί να ορίσει τον έρωτα;

Ο έρωτας είναι αστερόσκονη, πολύ ψηλά σε πάει,

ο χτύπος είναι δυο τρελών ξεκούρδιστων καρδιών,

που προσπαθούν να συγχρονιστούν με τον σταματημένο χρόνο.

Ποιος μπορεί να σου πει τι είναι λάθος ή σωστό;

Κανείς...Μόνο εσύ το ξέρεις.

Κανείς...Μόνο εσύ.

Παύλος  Παυλίδης  18/11/2015      

Εκεί

Εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν τελειώσει,

εκεί που νομίζεις πως δεν έχεις φτερά,

εκεί που όλοι σε έχουνε εγκαταλείψει, εκεί...

εκεί, πρέπει να φανείς πιο δυνατός!

Σε ένα κόσμο που οι αξίες καταρρέουν,

σε ένα κόσμο που τα ασήμαντα γίνονται σημαντικά,

που το χρήμα  στο διάβα του τρόμο σκορπά, εκεί...

εκεί, πρέπει τον εαυτό σου να ορίσεις!

Μα για να τον ορίσεις, πρέπει πολύ να πληγωθείς,

ανίσχυρος δύσβατους δρόμους να διαβείς,

με τα εγώ σου πρέπει να τα βάλεις,

το άδικο ή το δίκαιο κατάματα να δεις

και εκεί...

πρέπει τις αποφάσεις σου να πάρεις,

για να διαλέξεις σε ποια μεριά θέλεις να βρεθείς!

Εκεί..

Παύλος  Παυλίδης  16/11/2015     

Ο σταυρός μου

Δυσβάσταχτο σταυρό έχει το ριζικό μου,

λυγίζω από το βάρος, πονάει το κορμί μου,

αγκάθια κοφτερά με αυλακώνουν πέρα ως πέρα

μα ο στόχος μου είναι ο παράδεισος, εκεί θέλω να πάω.

Για να τον βρω, Γολγοθά πρέπει να ανέβω!

Όνειρα που είχα μακρινά τα άφησα για άλλους,

η ματαιοδοξία έπαψε σύντροφος μου να είναι,

τα όρια μου έμαθα ξανά να τα ορίζω,

ψάχνοντας διαρκώς καλύτερος να γίνω.

Πολλές φορές όταν νιώθω σαν χαμένος,

όταν το έδαφος χάνεται από εμπρός μου

το σταυρό μου θέλω να πετάξω και ελεύθερος

τα σύννεφα να αγγίξω...

Μα τούτος ο σταυρός, με έχει στοιχειώσει

τούτος ο σταυρός με έχει στιγματίσει,

σαν τατουάζ το δέρμα μου χαράζει

θυμίζοντας μου συνέχεια ποιος είμαι.

Είμαι περήφανος για τον σταυρό μου

όσο και αν πονώ, θέλω να τον σηκώνω.

Δεν ξέρω τελικά αν καταφέρω στον παράδεισο να πάω,

μα...

τούτος ο σταυρός μονάχα δικός μου είναι...

Παύλος  Παυλίδης  11/11/2015     

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω

Αόρατα κοράκια, τρώνε τα σωθικά μου.

Πληγές τεράστιες έχω μέσα μου,

παρακαταθήκες των προβληματισμών μου,

των αναπάντητων γιατί ...

Μια κλεψύδρα έχω στα χέρια μου, αμήχανα την γυρίζω

βλέποντας την άμμο ήσυχα και αθόρυβα,

να αναπαύεται πίσω από το γυάλινο φρούριο της.

Μετά το ίδιο και το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνω,

νομίζοντας ότι όλα είναι σταματημένα.

Αναρωτιέμαι ....

Πώς εγώ ορίζω το παρόν; πώς εγώ ορίζω το τώρα;

Ο χρόνος όμως αμείλικτος!

Ευγενικός δολοφόνος, με σκοτώνει σιγά – σιγά,

αφήνοντας σημάδια στο κορμί μου,

για να τον θυμάμαι ...

Μετά φεύγει αστραπιαία,

έτσι αθόρυβα όπως πρωτομπήκε στην ζωή μου,

αφήνοντας με, την σκόνη του να φάω...

Παύλος  Παυλίδης  05/11/2015     

Δεν δίστασα

Δεν δίστασα μοναχικά μονοπάτια να διαβώ,

δεν δίστασα με διαβόλους να τα βάλω,

δεν δίστασα να σου πω το σ'αγαπώ

ότι είχα από μέσα μου να βγάλω.


Σαν αερικό που  θέλει οξυγόνο

παίζω με τον εναπομείνοντα τον χρόνο,

στα μάτια μονάχα σε κοιτώ

αυτό μονάχα θέλω, μονάχα αυτό.


Πίσω μου συντρίμμια, χαλασμός

κομμάτια όλη η ζωή μου

στα βράχια γινόμουνα αφρός

πριν πάρω το φιλί σου.


Δεν δίστασα να σου παραδοθώ

δεν δίστασα με διαβόλους να τα βάλω

δεν δίστασα απόψε να σου δοθώ

ότι είχα από μέσα μου να βγάλω.



Παύλος Παυλίδης      3/11/2015