Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω

Αόρατα κοράκια, τρώνε τα σωθικά μου.

Πληγές τεράστιες έχω μέσα μου,

παρακαταθήκες των προβληματισμών μου,

των αναπάντητων γιατί ...

Μια κλεψύδρα έχω στα χέρια μου, αμήχανα την γυρίζω

βλέποντας την άμμο ήσυχα και αθόρυβα,

να αναπαύεται πίσω από το γυάλινο φρούριο της.

Μετά το ίδιο και το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνω,

νομίζοντας ότι όλα είναι σταματημένα.

Αναρωτιέμαι ....

Πώς εγώ ορίζω το παρόν; πώς εγώ ορίζω το τώρα;

Ο χρόνος όμως αμείλικτος!

Ευγενικός δολοφόνος, με σκοτώνει σιγά – σιγά,

αφήνοντας σημάδια στο κορμί μου,

για να τον θυμάμαι ...

Μετά φεύγει αστραπιαία,

έτσι αθόρυβα όπως πρωτομπήκε στην ζωή μου,

αφήνοντας με, την σκόνη του να φάω...

Παύλος  Παυλίδης  05/11/2015