Φθινόπωρο

Η ορχήστρα της φύσης παίζει αδιάκοπα,

κάθε φθινόπωρο τις μελαγχολικές της νότες.

Τα πράσινα φύλλα αλλάζουν χρώμα.

Παίζουν τον ρόλο τους, δήθεν αδιάφορα ....

Ένα ρόλο ζωής!!!

Δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.

Αφήνονται αναπαυτικά, γύρω από άδεια παγκάκια,

γύρω από ρυάκια, κάτω από αφιλόξενα δέντρα,

γύρω- γύρω από ξέφωτα σε στοιχειωμένα δάση..

Τι κρίμα!!!

Στην καλύτερη τους παράσταση, δεν υπάρχουν θεατές!!!

Στην τελευταία τους υπόκλιση, δεν παίρνουν ούτε ένα

χειροκρότημα..

Ένας κύκλος ζωής κλείνει, το αύριο πιο γκρίζο ακόμα θα τα βρει...

Θέλουν πριν γίνουν λίπασμα,

τον έρωτα τους με το χώμα να γευτούν !!!

Κάθε που έρχεται το φθινόπωρο, αλλάζω χρώμα.

Γίνομαι ένα με το χώμα....

Κίτρινο φύλλο αισθάνομαι και εγώ!!!

Παύλος Παυλίδης 30/08/2016


Αφιερωμένο στην φίλη μου Μερόπη (την φθινοπωρινή)

Κύμα

Τι ομορφιά θεέ μου, έχει η θάλασσα!!!

Αγναντεύοντας το πέλαγος από ψηλά αφέθηκα, να την θαυμάζω.

Αφέθηκα στην ζυγαριά του χρόνου...

Αφέθηκα στις σκέψεις μου...

Ήθελαν όλες να βρεθούν πρώτες στην αφετηρία του μυαλού μου.

Πως να χωρέσουν όλες μαζί;

Σε ποια από όλες πρώτα να υποκλιθώ;

Όλη μου η ζωή, μια θάλασσα!!!

Θάλασσα ήρεμη που σε γαληνεύει..

Θάλασσα αγριεμένη, που θέλει στον βυθό της να αφεθείς...

Θάλασσα γεμάτη αλμύρα, που νοστιμεύει την ζωή!!!

Τι είναι η ζωή;

Ένα κύμα!!!

Αφέθηκα στις σκέψεις μου...

Έγινα ένα με τα κύματα, κύμα έγινα και εγώ!!!

Πίσω από ένα άλλο κύμα βρέθηκα.

Όταν δεν το προσπέρασα θύμωσα ...έγινα αφρός.

Μετά έγινα γλάρος..πέταξα ψηλά!!!

Παύλος Παυλίδης 24/08/2016

Τα μονοπάτια της ψυχής

 

Στα μονοπάτια της ψυχής, χάθηκε το κορμί μου.

Έψαχνε χρόνια να τα βρει, χρόνια να δει πως είναι,

μα όταν τα βρήκε είχε ανθρώπινη μορφή.

Ήταν ανώριμο, ήταν έρμο...

Είχε συνηθίσει στην μοναξιά, στα ψέμματα, στον πόνο...

Δεν ήθελε με τίποτα να δει πως είναι η αλήθεια.

Στην ευτυχία δεν ήθελε να εκτεθεί!!

Μάρτυς μου ο θεός, προς στιγμή άγκυρα πήγα να ρίξω,

από δαιμόνια που με κυνηγούσαν χρόνια,

κόντευα να λυτρωθώ.

Ήμουνα τόσο κοντά, την αγάπη να κλειδώσω στην καρδιά μου,

να αγαπήσω, να ελευθερωθώ.

Μα ήμουν άνθρωπος, από χώμα ήμουν πλασμένος.

Βράχηκα, στην πρώτη καταιγίδα..

Χώμα ήμουν, που δεν αντέξε το νερό!!!

Τώρα πια είμαι ένα τίποτα χωρίς εσένα...

Ψάχνω από κάπου να πιαστώ.

Μόνος..

Τα μονοπάτια της ψυχής μου χάθηκαν μαζί με εσένα ένα βράδυ...

Μονάχος, φοβάμαι να πάω να τα διαβώ...

Παύλος Παυλίδης 21/08/2016

Αφιερωμένο στις μοναδικές αγάπες...

Κάποτε

Κάποτε...

Θυμάμαι εκείνη την στιγμή σαν τώρα.

Την στιγμή που είχα νοιώσει, δυνατός όσο ποτέ!!!

Μου είχες πει έτσι απλά το πως με έβλεπες,

με την αθώα την καρδιά σου.

Με έβλεπες σαν ένα σπουδαίο άντρα !!!

Με έβλεπες έτσι, όταν δίπλα μου είχε φύγει όλη η γη.

Εσύ μου έδινες γη για να πατήσω.

Άνοιξες  τα φτερά της αγάπης σου για να κρυφτώ.

Μου έδωσες  το νερό της αγνής αγάπης για να πιω.

Κάποτε..

Κάποτε ψηλά στον ουρανό, σε έπαιρνα μαζί μου.

Μαζί πετάγαμε, τα αστέρια είχαμε συντροφιά.

Σκούνες μικρές σε ακροθαλασσιές ταξίδευαν τα όνειρα μας.

Κάποτε..

Σε μικρά νησιά είχαμε κρύψει τον έρωτα μας.

Θυμάμαι που σου φώναζα σ’ αγαπώ σαν τώρα.

Σ΄αγαπώ!!!

Κάποτε..

Κάποτε.. τυφλώθηκα !!!

Ήθελα να μάθω πόσο μετρώ.

Δεν έβλεπα πόσο πλούσιος ήμουνα, 

με τόση αγάπη γύρω.

Η ματαιοδοξία μου έριξε μια σφαίρα.

Μια σφαίρα που βρήκε δυο καρδιές.

Τις άδειασε το αίμα, σταμάτησε τους χτύπους...

Κάποτε...

Ίσως να μάθω να αγαπώ

Παύλος Παυλίδης 15/08/2016

Αμφιβολία

Σε μια άδεια πόλη, η σιωπή αιχμάλωτο με έχει πιάσει.

Μια ένοχη σιωπή, στον τοίχο με έχει στήσει...

Δεν ξέρω τι να σου πω, υπόλογος μπροστά σου είμαι.

Στα μάτια μόνο σε κοιτώ,

σε αυτά τα μάτια που τόσο αγαπάω.

Τα βλέπω τώρα και πονώ, αφού τόσο πόνο τους έχω δώσει.

Πως μπόρεσα να σου το κάνω αυτό,

ποτέ μου δεν θα με συγχωρέσω.

Σε ποιον ; Σε σένα;

Σου γέννησα ένα εχθρό, που τρέφεται με σκέψεις,

ένα εχθρό αόρατο, που όμως σε σκοτώνει...

Την αμφιβολία!!!

Μαζί τόσα περάσαμε, μαζί χτίσαμε την αγάπη.

Με ακόμα ένα φιλί, με ακόμα ένα δάκρυ.

Αγάπη μου, εσύ είσαι όσα αγαπώ,

θέλω να στο φωνάξω.

Τώρα μονάχος στέκομαι,

άδεια είναι η πόλη.

Αδειάζει η ψυχή μου, όταν είμαι μακριά σου...

Θέλω κάτι να σκέφτεσαι όταν στο μυαλό σου,

μπαίνει η αμφιβολία.

Εσύ είσαι όσα αγαπώ, εσύ μονάχα είσαι.

Και αν σε μαύρη τρύπα πέσω και χαθώ,

αυτό να το θυμάσαι.

Εσύ...

Παύλος Παυλίδης 13/08/2016

Αυτόφωτο

 

Νόμιζα πως ήσουνα σκιά....

Ερχόσουν αθόρυβα, γινόσουν μια με την δικιά μου,

κλέβοντας ανάσες από τα πηγάδια των ευχών.

Άλλοτε ήσουνα αγέρι..

Τα μαλλιά μου χάϊδευες, λίγο πριν να κοιμηθώ,

με λόγια αγάπης και έρωτα με σημάδευες,

τοξότης που με τα βέλη του, σε μαγεύει.

Μια μικρή στάλα ήσουν που όλο και μεγάλωνε.

Τα αισθήματα σου,μπόρα που δεν ήθελα να κρυφτώ.

Καταιγίδα που πάνω της, ήθελα να πέσω.

Καρυδότσουφλο ένιωθα στο πέρασμα σου....

Πόσο μου άρεσε, που τόσο βρεγμένο ήμουν!!!!

Ήσουν όλα αυτά, μα πάνω από όλα ήσουν ένα αστέρι!!!

Ένα τεράστιο αστέρι αυτόφωτο,

λαμπερό που έλαμπε σε ήλιο και σκοτάδι.

Τα πάντα δίπλα σου τα φώτιζες

με τις αχτίδες της αγάπης...

Ένοιωθα τόσο μικρός αγάπη μου, με όλο αυτό το φως!!!

Ίσως μια μέρα και εγώ να μεγαλώσω.

Αστέρι σε αστέρι, κοντά σου να σταθώ.

Ίσως μια μέρα το κόσμο αυτό, να τον βλέπουμε μαζί...

Από ψηλά!!!

Παύλος Παυλίδης 08/08/2016

Απαγορευμένο δάσος

Σε απαγορευμένο δάσος βρέθηκα να περπατώ,

μέσα σε καταχνιά ένα βράδυ.

Το λιγοστό φως του φεγγαριού, δεν φώτιζε την ψυχή μου!

Οδηγό έβαλα τις τύψεις μου, τους πάει το σκοτάδι...

Μα οι τύψεις μου είναι τυφλές, δεν ξέρω που πηγαίνω.

Χαμένος είμαι...Χαμένος μες στις τύψεις.

Άγγελος δεν γεννήθηκα, ούτε θα ήθελα να είμαι,

μα μέσα μου το κακό  ρίζωσε, 

μεγάλωσε κλαδιά παντού βγάζει .

Όταν πέφτει η νυχτιά, διόλου δεν με τρομάζει!!!

Μέρος του δάσους είμαι πια και εγώ ...

Απαγορευμένος,γεμάτος μαύρες ρίζες,

τρέφομαι με σκοτάδι....

Πριν με ακουμπήσεις σκέψου το,

δηλητήριο έχω που πετρώνει...

Αν κάποτε φύγω από εδώ,

δεν ξέρω πως θα είναι η ανάσα μου, 

πως θα είναι τα φιλιά μου.

Απαγορευμένος είμαι από τα νύχια ως την κορφή...

Όλους όσους αγαπώ, σας θέλω μακριά μου....

Παύλος Παυλίδης 04/08/2016