Τα μονοπάτια της ψυχής

 

Στα μονοπάτια της ψυχής, χάθηκε το κορμί μου.

Έψαχνε χρόνια να τα βρει, χρόνια να δει πως είναι,

μα όταν τα βρήκε είχε ανθρώπινη μορφή.

Ήταν ανώριμο, ήταν έρμο...

Είχε συνηθίσει στην μοναξιά, στα ψέμματα, στον πόνο...

Δεν ήθελε με τίποτα να δει πως είναι η αλήθεια.

Στην ευτυχία δεν ήθελε να εκτεθεί!!

Μάρτυς μου ο θεός, προς στιγμή άγκυρα πήγα να ρίξω,

από δαιμόνια που με κυνηγούσαν χρόνια,

κόντευα να λυτρωθώ.

Ήμουνα τόσο κοντά, την αγάπη να κλειδώσω στην καρδιά μου,

να αγαπήσω, να ελευθερωθώ.

Μα ήμουν άνθρωπος, από χώμα ήμουν πλασμένος.

Βράχηκα, στην πρώτη καταιγίδα..

Χώμα ήμουν, που δεν αντέξε το νερό!!!

Τώρα πια είμαι ένα τίποτα χωρίς εσένα...

Ψάχνω από κάπου να πιαστώ.

Μόνος..

Τα μονοπάτια της ψυχής μου χάθηκαν μαζί με εσένα ένα βράδυ...

Μονάχος, φοβάμαι να πάω να τα διαβώ...

Παύλος Παυλίδης 21/08/2016

Αφιερωμένο στις μοναδικές αγάπες...