Κάποτε

Κάποτε...

Θυμάμαι εκείνη την στιγμή σαν τώρα.

Την στιγμή που είχα νοιώσει, δυνατός όσο ποτέ!!!

Μου είχες πει έτσι απλά το πως με έβλεπες,

με την αθώα την καρδιά σου.

Με έβλεπες σαν ένα σπουδαίο άντρα !!!

Με έβλεπες έτσι, όταν δίπλα μου είχε φύγει όλη η γη.

Εσύ μου έδινες γη για να πατήσω.

Άνοιξες  τα φτερά της αγάπης σου για να κρυφτώ.

Μου έδωσες  το νερό της αγνής αγάπης για να πιω.

Κάποτε..

Κάποτε ψηλά στον ουρανό, σε έπαιρνα μαζί μου.

Μαζί πετάγαμε, τα αστέρια είχαμε συντροφιά.

Σκούνες μικρές σε ακροθαλασσιές ταξίδευαν τα όνειρα μας.

Κάποτε..

Σε μικρά νησιά είχαμε κρύψει τον έρωτα μας.

Θυμάμαι που σου φώναζα σ’ αγαπώ σαν τώρα.

Σ΄αγαπώ!!!

Κάποτε..

Κάποτε.. τυφλώθηκα !!!

Ήθελα να μάθω πόσο μετρώ.

Δεν έβλεπα πόσο πλούσιος ήμουνα, 

με τόση αγάπη γύρω.

Η ματαιοδοξία μου έριξε μια σφαίρα.

Μια σφαίρα που βρήκε δυο καρδιές.

Τις άδειασε το αίμα, σταμάτησε τους χτύπους...

Κάποτε...

Ίσως να μάθω να αγαπώ

Παύλος Παυλίδης 15/08/2016