Κλεψύδρα

 

Κόκκος άμμου σε μια κλεψύδρα.

Αδειάζει ο χρόνος...

Ακίνητος τον κοιτάω,

φυγάς που πιάστηκε στα πράσα.

Ασφυκτιώ, δεν είμαι και ο μόνος...

Πράγματα σημαντικά, ασήμαντα γινήκαν,

σε μια στιγμή...

Γέλιο και δάκρυ δεν τα ξεχωρίζω πια.

Είναι ασθενείς οι μνήμες του κορμιού μου.

Ταπεινός προσκυνητής, που έχασε τον δρόμο,

προσεύχομαι ευλαβικά.

Την λύτρωση γυρεύω.

Γρατζουνάω την κιθάρα του χρόνου.

Φάλτσα μου φαίνεται πως παίζω.

Μα μόνο εγώ με ακούω...

Παύλος Παυλίδης 29/09/2016

Άδειος

 

Μην μου κρατάς κακία...

Δεν είμαι εγώ, αυτός που βλέπεις.

Ένα κέρινο ομοίωμα είμαι,

που το σμιλέψαν ξαφνικά!!!

Ρούχα φορώ πολυτελείας,

μα το κουφάρι μου, είναι αδειανό!!!

Φύγαν τα παιδιά από τις πλατείες...

Μαζί τους, έφυγα και εγώ.

Έσβησε το χαμόγελό μου,

έσβησε η δίψα για ζωή.

Γεμάτο λάσπες το κορμί μου,

τα νύχια μου, είναι κοφτερά.

Θύματα ψάχνω για να βρω,

πόνο να τους χαρίσω !!!

Σε μαύρο φεγγάρι είναι η καρδιά μου...

Μην μου κρατάς λοιπόν κακία.

Σε θέλω από εμένα... μακριά!!!

Παύλος Παυλίδης 22/09/2016

Σκιές στον χρόνο

Δεν την ορίζεις την αγάπη...

Η αγάπη είναι στιγμές, είναι σκιές στον χρόνο.

Μπουκέτο από αρώματα που σε μεθούν,

αλυσίδες που θες να σπάσουν.

Αχνές περπατησιές στην άμμο,

που σε σημάδεψαν για πάντα!!!

Άξαφνα αρχίζει να κυλά, στο αίμα σου το πάθος.

Βαρκούλες πάνω σε βουνά,

κήποι στην μέση μιας ερήμου...

Ποιος είμαι απόψε μην ρωτάς.

Είμαι υποταγμένος!!!.

Πως να ορίσεις την αγάπη;

Χάνεται σαν σταγόνα στον ωκεανό,

σαν μια βροχή, σε άδειους δρόμους...

Ο έρωτας γλυκά σε προσπερνά, γλυκά σε χαρακώνει.

Σε παίρνει αιχμάλωτο τις βραδιές,

το φως δεν το αντέχεις.

Στο κορμί σου απόψε περπατώ, σου γλυκοψιθυρίζω.

Δεν την ορίζεις την αγάπη!!!

Παύλος Παυλίδης 12/09/2016

Γρίλιες

Πίσω από τις γρίλιες στο δωμάτιο του έρωτα,

είδα το αυγουστιάτικο ολόγιομο φεγγάρι

να παραδίδεται μαρτυρικά στις αχτίνες του ήλιου.

Μαζί με αυτό παραδόθηκα και εγώ στο άγγιγμα σου.

Στο κορμί σου, στην ψυχή σου...

Ξέρεις, πάντα πίστευα ότι δεν υπάρχει ψυχή.

Πόσο λάθος έκανα !!!

Μου την έδωσες, μαζί με την καρδιά σου,

μαζί με όλο σου το είναι...

Έκανα προσευχή να μην ξημερώσει η νυχτιά αυτή,

μα τίποτα δεν είναι όμορφο, αν δεν κρατάει λίγο

Τίποτα !!!!

Μετά σε κάποιες ακρούλες του μυαλού μας,

σκεφτήκαμε πως αγγίξαμε το τέλειο...

Έστω για μια μέρα, για μια ώρα, για μια στιγμή!!!

Το χάραμα, μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση.

Είχαμε πετάξει τόσο, μα τόσο ψηλά.

Τώρα, δύο θνητοί κάτω από ένα σεντόνι!!!

Με ένα φιλί, μου σφράγισες το αντίο.

Έκλεισα τις γρίλιες...

Δεν το άντεχα πια άλλο, τόσο φως!!!

Παύλος Παυλίδης 12/09/2016