Χειμώνας

Έπεσε βαρύς τούτος ο χειμώνας....

Δεν έφταιγε η παγωνιά,

εσύ ήσουν μακριά μου.

Ήθελα το γυμνό  κορμί σου για να ζεσταθώ,

τα δυο σου χείλη για να ξαποστάσω.

Έμεινα όμως με το βλέμμα αδειανό να κοιτώ στο τζάκι,

 λίγο πριν  τα κούτσουρα φιλήσουν τις φλόγες

στάχτες  λίγο πριν να γεννούν.

Γιατί θα πρέπει η αγάπη να πονά;

Γιατί ο έρωτας,

πρέπει δάκρυα να μας δίνει;

Στον έρωτα δεν υπάρχουνε γιατί.

Την οδύνη ή την ηδονή,

πως να την ορίσεις;

Υπάρχουν μόνο δυο μικροί θεοί που γίνονται ένα,

πριν ηττηθούν τα έρμα τα κορμιά τους.

Ο έρωτας μου είσαι εσύ,

τι και αν είσαι μακριά μου....

Έπεσε βαρύς τούτος ο χειμώνας.

Μα εμένα δεν με νοιάζει....

Παύλος Παυλίδης 28/12/2016

Ένα χωράφι

Ένα χωράφι απόμερο είχε το ριζικό μου.

Ο ήλιος δεν το έβλεπε, οι αέρηδες το χτυπούσαν.

Αγκαθιές είχε παντού και μαύρες πέτρες σκόρπιες.

Από δαίμονες και από θεούς, ήταν παρατημένο.

Όταν το πρωτοείδα έκλαψα, μου έφυγε ένα δάκρυ.

Το δάκρυ μου ήταν καυτό, έσπασε τις πέτρες!!!

Έτσι σε μία άκρια, φύτρωσε ένα λουλούδι.

Η ομορφιά δεν κρύβεται, όσο και αν το θελήσεις!!!

Πλέον δεν ήτανε για μένα, απλά ένα χωράφι.

Ήταν για μένα ο ήλιος μου, ήταν η θάλασσα μου

ήταν αστέρι της ευχής που έπεσε ένα βράδυ,

επάνω στο χωράφι μου και άφησε σημάδι!!!

Έσκαψα πολύ βαθιά, για να σπείρω τα όνειρα μου.

Με αγάπη πολύ τα μπόλιασα, τους έβαλα και θάρρος.

Έπειτα έριξα δάκρυα, ανθρώπινα να είναι.

Άφησα και λίγες αγκαθιές για να μου δίνουν πόνο,

γιατί άμα δεν πονάς, δεν ξέρεις αν υπάρχεις!!!

Ένα χωράφι απόμερο είχε το ριζικό μου.

Φράχτες δεν του έβαλα,

ελεύθερο να νιώθει....

Παύλος Παυλίδης 27/12/2016

Πίνακας: Iris Sun

Θυμάμαι...

Τις άσπρες νύχτες, τις νύχτες εκείνες

που δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, φοβάμαι...

Φοβάμαι, πως ελεύθερα θα ονειρευτώ.

Χωρίς βαρίδια λέει, θα είναι το κορμί μου.

Μακριά ελεύθερος θα αρμενίζω,

σαν πουλί από ψηλά τον κόσμο θα κοιτάω,

πως όνειρα με χρώματα, δικά μου θα τα κάνω.

Τι αμαρτία είναι να φοβάσαι τα όνειρα σου !!!

Εκείνο τον κόσμο που είσαι ελεύθερος,

να μην τον θες κοντά σου.

Ύστερα έρχεται δειλά, το πρωινό.

Εκεί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, πάντα θυμάμαι.

Θυμάμαι όσους άθελα μου πλήγωσα,

ταπεινά σκύβω το κεφάλι.

Πιο πολύ θυμάμαι όμως, όσους με πόνεσαν!!!!

Όχι, δεν τους κρατώ καμιά κακία.

Με κακία και μίσος είσαι ένας κρίκος αδύναμος,

που τον πότισε η σκουριά.

Ένας κρίκος, έτοιμος να σπάσει.

 Απλώς θυμάμαι...

Θυμάμαι όσο πρέπει, για να γινώ πιο δυνατός,

πίσω να μην κοιτάω, άπιαστα όνειρα να μην τα κυνηγάω.

Απλώς θυμάμαι, δεν ξεχνώ...

Παύλος Παυλίδης 19/12/2016

Τα χρόνια της σιωπής

Είχαν έρθει τα χρόνια της σιωπής.

Οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν μιλούσαν.

Παγωμένα ανδρείκελα που τα άκρα τους κινούσαν,

χωρίς να ακούγεται ένα σ’αγαπώ.

Τα συναισθήματα ήταν πλέον άγνωστη λέξη.

Στα σκουπίδια, τα πετάξανε θαρρώ.

Κακοφόρμισαν φαίνεται, αφού χρήματα δεν τα ορίζαν,

σε ένα κόσμο, που ήθελε να μοιάζει ιδανικός.

Κόσμος της τεχνολογίας, κόσμος των αποδοχών,

των απολαύσεων, των αμέτρητων εγώ!!!

Τι ειρωνεία....

Έξω από το παράθυρο μου βλέπω μόνο γέρους,

να ψάχνουν σε σκουπίδια.

Παιδιά να μην έχουν φαγητό.

Άνθρωποι δεν έχουνε πια σπίτια....

Κατευθείαν τους στέλνουν στο γκρεμό!!!

Είχαν έρθει τα χρόνια της ντροπής...

Κανένας δεν μιλούσε για πράγματα σημαντικά...

Και εγώ που τα γράφω αυτά, τώρα θα σας αφήσω.

Έχω επείγον μήνυμα ...στο κινητό!!!

Παύλος Παυλίδης 15/12/2016

Μοίρα

 

Κάποτε...

Ίσως σε μια άλλη μου ζωή.

Χρήματα υπήρχαν πάνω μου.

Οι φίλοι που είχα δίπλα μου, πάντα μου χαμογελούσαν.

Πανοπλία φορούσα λαμπερή, στα σύννεφα πετούσα.

Αφού είχα τόση δύναμη ο κόσμος όλος θα έπρεπε,

σε εμέ, να προσκυνήσει!!!

Ένιωθα ανίκητος, τα μάτια μου γυαλίζαν!!!

Δεν υπολόγισα όμως σωστά, την μοίρα των ανθρώπων.

Ξάφνου, η πανοπλία έγινε βαριά, δεν άντεχε τόσο βάρος.

Έπεφτα από ψηλά.

Ασήμαντη στάλα της βροχής στο χώμα πριν στραγγίξει.

Βρέθηκα κάτω από την γη, δεν έβλεπα μπροστά μου.

Μέσα σε βούρκους σύρθηκα, χόρευα μες στις λάσπες.

Οι φίλοι μου ήταν κόλακες, χάθηκαν σαν ποντίκια.

Τελείως μόνος βρέθηκα .....

Ξεγυμνωμένος άρχοντας με σπασμένα τα φτερά του.

Είδα αλήθειες τρομερές, να στέκονται μπροστά μου.

Τότε μονάχα σκέφτηκα αν ο άνθρωπος την μοίρα του ορίζει,

τότε που ήμουν μοναχός, εγώ ... και ο εαυτός μου.

Ναι, είναι η μοίρα ένα θεριό που άσχημα δαγκώνει.

Μα είναι και ο άνθρωπος ένα θεριό επίσης!!!

Κάποτε...

Εγώ ο άνθρωπος!!!

Βρήκα το θάρρος,

μέσα από τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ!!!!

Παύλος Παυλίδης 05/12/2016