Θυμάμαι...

Τις άσπρες νύχτες, τις νύχτες εκείνες

που δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, φοβάμαι...

Φοβάμαι, πως ελεύθερα θα ονειρευτώ.

Χωρίς βαρίδια λέει, θα είναι το κορμί μου.

Μακριά ελεύθερος θα αρμενίζω,

σαν πουλί από ψηλά τον κόσμο θα κοιτάω,

πως όνειρα με χρώματα, δικά μου θα τα κάνω.

Τι αμαρτία είναι να φοβάσαι τα όνειρα σου !!!

Εκείνο τον κόσμο που είσαι ελεύθερος,

να μην τον θες κοντά σου.

Ύστερα έρχεται δειλά, το πρωινό.

Εκεί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, πάντα θυμάμαι.

Θυμάμαι όσους άθελα μου πλήγωσα,

ταπεινά σκύβω το κεφάλι.

Πιο πολύ θυμάμαι όμως, όσους με πόνεσαν!!!!

Όχι, δεν τους κρατώ καμιά κακία.

Με κακία και μίσος είσαι ένας κρίκος αδύναμος,

που τον πότισε η σκουριά.

Ένας κρίκος, έτοιμος να σπάσει.

 Απλώς θυμάμαι...

Θυμάμαι όσο πρέπει, για να γινώ πιο δυνατός,

πίσω να μην κοιτάω, άπιαστα όνειρα να μην τα κυνηγάω.

Απλώς θυμάμαι, δεν ξεχνώ...

Παύλος Παυλίδης 19/12/2016