Μοίρα

 

Κάποτε...

Ίσως σε μια άλλη μου ζωή.

Χρήματα υπήρχαν πάνω μου.

Οι φίλοι που είχα δίπλα μου, πάντα μου χαμογελούσαν.

Πανοπλία φορούσα λαμπερή, στα σύννεφα πετούσα.

Αφού είχα τόση δύναμη ο κόσμος όλος θα έπρεπε,

σε εμέ, να προσκυνήσει!!!

Ένιωθα ανίκητος, τα μάτια μου γυαλίζαν!!!

Δεν υπολόγισα όμως σωστά, την μοίρα των ανθρώπων.

Ξάφνου, η πανοπλία έγινε βαριά, δεν άντεχε τόσο βάρος.

Έπεφτα από ψηλά.

Ασήμαντη στάλα της βροχής στο χώμα πριν στραγγίξει.

Βρέθηκα κάτω από την γη, δεν έβλεπα μπροστά μου.

Μέσα σε βούρκους σύρθηκα, χόρευα μες στις λάσπες.

Οι φίλοι μου ήταν κόλακες, χάθηκαν σαν ποντίκια.

Τελείως μόνος βρέθηκα .....

Ξεγυμνωμένος άρχοντας με σπασμένα τα φτερά του.

Είδα αλήθειες τρομερές, να στέκονται μπροστά μου.

Τότε μονάχα σκέφτηκα αν ο άνθρωπος την μοίρα του ορίζει,

τότε που ήμουν μοναχός, εγώ ... και ο εαυτός μου.

Ναι, είναι η μοίρα ένα θεριό που άσχημα δαγκώνει.

Μα είναι και ο άνθρωπος ένα θεριό επίσης!!!

Κάποτε...

Εγώ ο άνθρωπος!!!

Βρήκα το θάρρος,

μέσα από τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ!!!!

Παύλος Παυλίδης 05/12/2016