Σαπιοκάραβο

Σε ένα έρμο σαπιοκάραβο, φόρτωσαν τα αμπάρια μοναξιά.

Καθώς έπεφτε το δείλι, αίφνης λύθηκαν οι κάβοι…

Άρχισε χωρίς να το ορίζει κανείς τούτο το ταξίδι,

στου πελάγους τα ανοιχτά.

Φουρτούνες το χτυπάγαν ανελέητα.

Τριξίματα πένθιμα,

είχε το γέρικο σκαρί.

Της μοίρα του ήταν γραφτό,

να έχει τον πόνο από κοντά.

Το φορτίο ήταν βαρύ….

Ο χρόνος ασφυκτικά το είχε δέσει.

Η λέξη ασφυξία είναι μικρή,

όταν έχεις την σκουριά για συντροφιά!!!

Αυτό το σαπιοκάραβο, δεν χτύπησε σε ξέρες,

δεν το λατρέψαν ποτέ τους τα πουλιά.

Μια νυχτιά,

θαρρώ είχε μπουνάτσα.

Ήσυχα κοιμήθηκε σε αβαθή νερά…

Παύλος Παυλίδης 27/12/2017

Γραμμόφωνο

Αφημένος  δίσκος σε ένα παλιό γραμμόφωνο.

Μάταια ψάχνεις για να βρεις ρυθμό.

Σε εγκατέλειψαν…

Έρωτα κάνεις μόνο με την σκόνη,

που επιτακτικά σε βασανίζει.

Το μόνο που σε κρατάει ζωντανό,

είναι οι μνήμες από εκείνο το παθιάρικο τανγκό,

που φράξανε τον χρόνο.

Εκείνες οι κόκκινες οι γόβες που σε έκαναν,

να θέλεις να μην ’ρθει η επόμενη η μέρα.

Κρίμα... ένας τόσος όμορφος χορός, να κρατάει τόσο λίγο.

Κρίμα... να κρέμεσαι από το χθες,

όταν χαράζει άλλη μέρα.

Δες για ακόμα μια φορά τους νοτισμένους τοίχους.

Η νοσταλγία έγινε για σε, αρρώστια που σκοτώνει.

Εσύ εκεί ανήμπορος!!!

Ένας δίσκος στο γραμμόφωνο,

που δεν μπορεί να παίξει!!!

Παύλος Παυλίδης 23/12/2017

Ευκάλυπτος

Πως το παράλογο να χωρέσει σε όρια;

Σε ρωτώ.

Σφάλισες για ακόμα μια φορά τα μάτια σου.

Τα καστανά.

Τα είχες για ώρα ερμητικά κλειστά.

Τον λογισμό σου τον είχε πάρει από το χέρι,

η εμπιστοσύνη που είχε χαθεί.

Και εγώ;

Ένας μικρός ευκάλυπτος ήμουνα.

Μεγάλωνα γευόμενος τον έρωτα.

Τον ορίζοντα δεν ήταν δύσκολο να δω.

Καμάρωνα…

Νόμιζα πως από εκεί ψηλά όλο τον κόσμο

στα χέρια μου κρατούσα.

Η αλαζονεία λένε είναι κακός οδηγός!!!

Μετά άρχιζαν να με ποτίζουν λίγο – λίγο

με το φαρμάκι της αμφιβολίας.

Οι ρίζες μου έγιναν μαύρες.

Άρχισα μέσα βαθιά στον κορμό μου να πονώ.

Ξεφλούδιζα, ψάχνοντας χαμένη αγάπη λίγη για να βρω.

Φύσηξε άνεμος, κακός…

Τα κλαδιά μου έπεφταν ένα – ένα.

Γονάτισα, πεσμένος είμαι τώρα χάμω.

Μην με λυπάσαι.

Έλα και άναψε την φλόγα.

Κάψε με .

Σε παρακαλώ…

Παύλος Παυλίδης 21/12/2017

Ζεϊμπέκικο

Σε μια ερημική παραλία, μονάχος…

Θέλω να ανάψω μια τεράστια φωτιά

μαύρους καπνούς να βγάζει,

να φαίνεται από μακριά.

Όταν πυρώσει για καλά,

τα ρούχα μου ένα, ένα θα πετάξω

να τα δω να καίγονται,

στάχτες να γίνουν μπροστά μου.

Και όταν κάρβουνα γεννούν,

θα αρχίσω να χορεύω.

Ένα ζεϊμπέκικο χορό,

όπως τον νιώθουν οι άντρες.

Αλήτικο, λυτρωτικό!!

Θέλω να  εξαγνιστώ,

στον αέρα να πετάξω.

Όλο τον κόσμο να τον δω,

όπως με βλέπατε εσείς….

μικρό !!!

Ύστερα  θα κυλιστώ στην άμμο,

όπως με γέννησε ο θεός…

γυμνό !!!

Παύλος Παυλίδης 13/12/2017

Η ευχή

Σε ένα μικρό δωμάτιο…

Το φεγγάρι και τα άστρα πέπλο σιωπής είχαν υφάνει.

Tον ήλιο ήθελαν να κρατήσουν μακριά

Κόρη μου…

αχ αγάπη μου μην ξυπνάς,

κοιμήσου ακόμα λίγο.

η γιαγιά σου είμαι κοπέλα μου.

Από εκεί ψηλά, πόσο σε καμαρώνω!!!

Ήρθα να σου δώσω μια ευχή και αν θες ας την κρατήσεις.

Μεγάλωσες κοπέλα μου,

τον κόσμο όλο έχεις μπροστά σου.

Την πέτρα τώρα στίβεις, όπως έλεγε και η μαμά μου.

Άκου γλυκό κορίτσι μου.

Τα χρόνια είναι έρωτες, έρχονται και πάνε.

Εσύ καρδιά μου πρόσεχε αγάπη μόνο να δίνεις.

Ο κόσμος είναι σκληρός, νομίζω το ξέρεις ήδη..

Αν δει κάποιο καλό θέλει να τον πατήσει.

Μα ο θεός μικρούλα μου την αγάπη την γυρίζει.

Αυτή σου δίνω την ευχή.

Αγάπη να έχεις μέσα σου, αγάπη μόνο να δίνεις..

Παύλος Παυλίδης 12/12/2017

Στην γιαγιά μου

Άδειο ποτήρι

 

Το ποτήρι ήταν άδειο, σιωπηλό.

Τα γυαλιά ακουμπησμένα στο τραπέζι,

μάταια ψάχναν συντροφιά.

Δίπλα τους ένα βιβλίο, έγραφε για μοναξιά.

Για έρωτες που πέταξαν, που φύγαν μακριά.

Κρίμα, είχα τόσα να σου πω.

Ήθελα το ταξίδι της ζωής μου,

να στο εκμυστηρευτώ.

Ήθελα το επόμενο ταξίδι να το κάνουμε μαζί.

Την φωτογραφία σου στα χέρια μου κρατώ.

Την πονεμένη σου ματιά με κόπο προσπερνάω,

τα χείλη που με μάγεψαν θυμάμαι…

Μα εσύ ήσουνα πια μια κιτρινισμένη εφημερίδα.

Έτοιμη, προσάναμα στο τζάκι να γενείς.

Στάχτες να μου αφήσεις… αποχαιρετισμού.

Παύλος Παυλίδης 29/11/2017


Η υπέροχη ζωγραφιά είναι της φίλης μου Γωγώ Σουλιώτη.

Φουγάρο δρόμος

Ένα φουγάρο δρόμος, τα όνειρά σου.

Ο καπνός είναι πολύς,

για να κοιτάξεις μακριά…

Πρέπει ψηλά να σηκωθείς,

αν θέλεις τον ορίζοντα να δεις.

Εσύ, κρατάς τις χειραποσκευές αμήχανα,

πάνω στον καταπέλτη.

Το αύριο δεν ξέρεις αν θες να συναντήσεις.

Δεν ξέρεις αν αιχμάλωτη θα είσαι,

σε τούτο το ταξίδι.

Τώρα όμως είναι αργά.

Ο χρόνος καρδιά μου ποτέ του δεν περίμενε,

κανένα μουσαφίρι!!!

Ένα δάκρυ που κυλά,

δεν ξέρω αν είναι χαράς ή λύπης.

Η ματιά σου κάπου αφέθηκε στην άδεια μπουκαπόρτα….

Παύλος Παυλίδης 23/11/2017


Αφιερωμένο εξαιρετικά στην..ταξιδιάρα κόρη μου!!!

Ξέρα

Θάλασσα γαλάζια, σε ζηλεύω.

Θέλω να σε αγκαλιάσω, μα δεν μπορώ.

Στην απεραντοσύνη σου για μια ακόμα φορά,

νιώθω τόσο μα τόσο μικρός.

Στην πλάτη των κυμάτων σου,

πως θα ήθελα να σκαρφαλώσω.

Να γράψω μια μεγάλη ιστορία

και ύστερα αφρός να γίνω, να χαθώ.

Με ένα αγκίστρι προσπαθώ,

να αιχμαλωτίσω την ομορφιά σου.

Μα δεν μπορώ…

Ίσως να γίνω μια ξέρα που να αχνοφαίνεται.

Να αφεθώ ελεύθερος.

Να έρχεσαι τα πρωϊνά να με σμιλεύεις,

Τα βραδινά να με σκεπάζεις, σαν ξεσπάς!!!!

Παύλος Παυλίδης 16/11/2017

Μαύρα Σύννεφα

Είχε φορτώσει άσχημα ο καιρός.

Ήταν γεμάτος θλιμμένα αισθήματα.

Σε ηλεκτροφόρα σύρματα,

έτοιμα να κάνουν το μεγάλο το ταξίδι,

κάθονταν τα πουλιά.

Μαύρα σύννεφα, γέμισαν τον ουρανό.

Σκιάχτηκε και κρύφτηκε ο ήλιος.

Δεν έβλεπες φως απ’ άκρη σ’ άκρη.

Ένιωθες έντονα το κρύο,

που ήθελε να δεσπόσει το άτυχο κορμί σου.

Μόνο το χώμα, περίμενε πως και πως.

Αυτό που ήτανε γεμάτο με νεκρή φύση,

τώρα ήταν ζωντανό.

Μύριζε από μακριά τις στάλες της βροχής.

Ήξερε ότι έρωτα θα έκανε με την πρώτη μπόρα.

Στην λάσπη θα αφήνανε όλα τα δεσμά τους.

Ίσως να ήταν βαρύς τούτος ο χειμώνας…

Παύλος Παυλίδης 31/10/2017

Κουκκίδα

Εκεί που με στιγμάτισε ο πόνος,

έμαθα να μ΄ αγαπώ.

Έπαψα να είμαι ένας αόρατος άνθρωπος.

Ήθελα στην επιφάνεια να βρεθώ.

Στις άκρες των ματιών σου χάθηκα.

Μες στο σκοτάδι θεέ μου πες μου πως άντεξα.

Πες μου σε παρακαλώ.

Η ζωή είναι φως, είναι έρωτας,

είναι ένας χάρτης μακρινός.

Εγώ..

μια κουκκίδα σε ένα άσπρο χαρτί ήμουνα πριν σε γνωρίσω.

Μα…

τώρα νοιώθω σαν θεός.

Εκεί που με στιγμάτισε ο πόνος σε βρήκα.

Ευτυχώς!!!!

Παύλος Παυλίδης 19/10/2017

Κάποιες βραδιές

Κάποιες βραδιές οι σκέψεις,

ξεφεύγουν σαν τρελές από τον ζουρλομανδύα που τις περιβάλλει.

Ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους,

σε ένα κόσμο άδικο, κατατρεγμένες.

Κρύος ιδρώτας λούζει τις άρρωστες ψυχές,

τους ανεκπλήρωτους τους έρωτες, τις ασθενείς τις συνειδήσεις.

Τον εαυτό σου σκιάζεσαι να δεις, σε σκοτεινό καθρέπτη!!!

Μήπως είσαι και εσύ ένας από αυτούς που δεν το έχει καταλάβει;

Μήπως βλέπεις παντού σε δρόμους φανάρια να αναβοσβήνουν;

Μήπως θεόρατους θωρρείς τους χαμηλούς τους τοίχους;

Αόρατα δεσμά σε έχουν καθηλώσει.

Το ξέρω, ότι ζεις σε σώμα δανεικό.

Μα, δεν είσαι μοναχός....

Μέσα στον ύπνο σου άνοιξε τα μάτια σου και δες παντού τριγύρω

Όλοι μας έχουμε ένα δαίμονα που μας κυνηγάει!!!

Μάθε τον δαίμονα σου στα μάτια να κοιτάζεις,

αν εφιάλτες ζωντανούς δεν θες να ξαναζήσεις.

Κάποιες βραδιές ένα κερί αφήνω αναμένο.

Οι κακιές οι σκέψεις λένε τρέφονται μόνο με το σκοτάδι....

Παύλος Παυλίδης 19/09/2017

Ένα τσιγάρο δρόμος

Ένα τσιγάρο δρόμος δεν ήταν αρκετός,

για να σε φτάσω.

Δεν ήταν αρκετός τον πόνο μέσα σου να δω.

Καπνός μπήκε στα μάτια μου.

Δε σε είδα, έστω και αν ήξερα ότι ήσουνα εκεί,

βουβά να με προσμένεις.

Μάτια μου….

Δεμένα με χειροπέδες τα αισθήματά μας.

Δέσμιοι του πάθος τα φιλιά,

που χάραξαν για πάντα τα κορμιά μας.

Ψυχή μου….

Δεν έχω μνήμη ασθενή,

μα δεν μπορώ στον νου μου να σε φέρω.

Για αυτό σε έκρυψα!!!

Σε ένα μέρος της καρδιάς,

που μόνο εγώ το ξέρω.

Τι και αν το τσιγάρο είναι σβηστό;

Εγώ για σένα καίω!!!

Παύλος Παυλίδης 14/09/2017

Ενάντια στον άνεμο

Ενάντια στον άνεμο,

θέλω να κυνηγήσω τα όνειρα μου.

Θέλω οι ριπές του ανέμου να με χτυπάνε δυνατά,

για να θυμάμαι…

Να θυμάμαι όσους με πόνεσαν,

όσους δεν με πίστεψαν,

όσους με ξέχασαν…

Μα πιο πολύ θέλω να θυμάμαι,

τις στιγμές που ήμουνα κοντά!!!

Κοντά στο να κάνω ένα όνειρο αληθινό,

να δέσω με σχοινί ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Μα φύσηξε λίγο πιο πολύ,

το φεγγάρι χάθηκε από τον ουρανό,

σκοτάδι απλώθηκε ….

Έμεινα στο φως τρεμάμενων κεριών.

Άνεμος φύσηξε.

Σκοτάδι απλώθηκε και πάλι.

Σκοτάδι βαθύ, κατράμι!!!

Από τα απομεινάρια μου μια καύτρα μόνο κράτησα.

Όταν ονειρευτώ ξανά, σε τούτα θα την ρίξω.

Ενάντια στον άνεμο,

νέα ζωή θα αρχίσω

Παύλος Παυλίδης 07/09/2017