ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

 

 

Σε κόκκινα φεγγάρια,

αφήνω τα δάκρυα μου.

Θέλω πιο έντονα την μοναξιά μου να φωτίσω,

μέχρι να έρθει η αυγή,

να την πάρει μακριά.

Όταν σβήνει το φεγγάρι συγκλονίζομαι.

Κάφτρα τσιγάρου γίνομαι,

που έπεσε σε μια αμμουδιά.

Νιώθω πως δεν ανήκω εδώ.

Τον κόσμο αυτό όσο και να προσπαθώ,

δεν μπορώ να τον αλλάξω,

δεν μπορώ να αφήσω

την δικιά μου πινελιά.

Ίσως σε μια άλλη ζωή, να τα καταφέρω.

Nα μπορέσω να πετάξω,

να φύγω μακριά με τα πουλιά.

Στον αέναο πόλεμο που έχει το φως με το σκοτάδι,

πάντα ήξερα ...πως ήμουνα σκιά.

 

 

Παύλος Παυλίδης   13/11/2020

Αφιερωμένο στον πατέρα μου.

ΠΑΛΕΥΩ

 

πίνακας : christo art

 

Παλεύω με τον χρόνο,

θέλω να πάρω πίσω τις ανάσες που μου κλέβει.

Θαμπά είναι τα τζάμια

και εγώ με τα δάκτυλα μου τα χαράζω.

Κτίζω όλο και μεγαλύτερα κάστρα,

για να με προστατεύσω από τους εχθρούς μου.

Ο φόβος που φωλιάζει μέσα μου ανίκητος φαντάζει,

κεκρόπορτα που ξέχασα πίσω μου να κλείσω.

Οπλίζω…

και οπλίζομαι με υπομονή.

Τα σημάδια των καιρών άστρα,

που από μικρό παιδί κοιτάω.

Κάποια που αγάπησα,

έπεσαν πολύ κοντά μου.

Ελπίζω,

χωρίς ελπίδα ο δρόμος της ζωής θα ήτανε μικρός,

οι χτύποι της καρδιάς θα με τρέλαιναν κάθε βράδυ.

Ελπίζω,

πως το φως θα νικήσει το σκοτάδι !!!

 

 

Παύλος Παυλίδης   17/08/2020

 

ΚΕΝΟ

Σκιά που γέρνει κάποιες φορές,

που δεν έχεις καταλάβει

το τι περνώ ψάξε και βρες

τι την καρδιά μου ανάβει.

Δίπλα στο απόλυτο κενό,

άφησα ένα δάκρυ,

μα το σώμα μου είναι μικρό,

για να ΄βρει την αγάπη.

Πόνος που βλέπεις σε μια γωνιά,

φθόνος, κενό και μόνος

πλοία που χαθήκαν στο βοριά,

τα έπνιξε ο πόνος.

Ισορροπώ σε ένα σχοινί,

κάτω πια δεν κοιτάζω,

η καρδιά μου είναι ορφανή

όπου και αν κοιτάζω.

Σε ένα στενάκι πέταξα,

αυτά που αγαπάω.

Τους δείκτες του χρόνου έκαψα,

πίσω να μην κοιτάω.

Δίπλα στο απόλυτο κενό

άφησα ένα δάκρυ,

μα το σώμα μου είναι μικρό,

για να ΄βρει την αγάπη.

Παύλος Παυλίδης   25/04/2020

Φάρος

Παντού γύρω σιωπή.

Δεν άκουγε όμως κανείς τις κραυγές των αθανάτων.

Έβλεπες πέρα μακριά τον ορίζοντα,

αλλά ήταν λες και είχαμε όλοι μπροστά μας μια τεράστια σκιά,

που φώλιαζε στα σωθικά μας.

Διάσπαρτος ήταν ο φόβος για το άγνωστο…

Αυτός μας οδηγούσε!!!

Είχαμε χαθεί μέσα σε μια θάλασσα φθαρμένων ψυχών,

είχαμε γίνει ένα με το κύμα των επιστολών που δεν βρήκαν παραλήπτη. 

Κι όμως…

Δίπλα μας υπήρχαν φάροι.

Ανθρώπινοι φάροι, που χάριζαν απλόχερα φως.

Ήθελαν όλους εμάς που είχαμε χαθεί,

να φέρουν λίγο πιο κοντά τους.

Ψάξε δίπλα σου και θα τους βρεις.

Μα πριν το κάνεις,

άνοιξε για λίγο την καρδιά σου…

Παύλος Παυλίδης  

6/ 04 /2020

Υ.γ,  Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν ανθρώπινο φάρο

Μαντήλι

Οι γλάροι πετούσαν χαμηλά,

να αγγίζαν θέλαν το καράβι

λίγο να ξαποστάσουν

πριν αυτό φύγει μακριά.

Τα καραβόσκοινα μάζευαν οι ναύτες.

Ο θόρυβος της άγκυρας

που πάσχιζε να ανέβει στο καράβι,

μαχαιριά ήταν στην καρδιά

λίγο πριν ανέβει ο καταπέλτης.

Τότε γύρισα και σε είδα

να κρατάς με δυσκολία

ένα μαντήλι αποχαιρετισμού.

Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Κάθε που έβλεπα την θάλασσα,

άδειαζε η ψυχή μου…

Παύλος Παυλίδης  

2/ 03 /2020

Ξύλινα όνειρα

Ήταν ξύλινα τα όνειρά μου.

Ήθελα στον αφρό της θάλασσας να επιπλέουν,

οι φουρτούνες να τα παίρνουν μακριά,

μέχρι αφρός να γίνονταν και πάλι,

να χάνονταν...

λίγο πριν ξημερώσει.

Ήταν ξύλινα τα όνειρά μου.

Είχαν στοιχειώσει σε ένα δάσος,

να μην τα δει ποτέ κανείς,

μέχρι που τα έκοψε ανθρώπινο χέρι.

Ήταν ξύλινα τα όνειρά μου.

Τώρα πια απλά ξύλα,

προσάναμμα σε ένα τζάκι,

στάχτη θα γινόντουσαν,

 από αυτό τον κόσμο...

 να φύγουνε λίγο πιο μακριά.

Παύλος Παυλίδης  

29/ 01 /2020